Συγχωρώ ή παραβλέπω?

Το ερώτημα είναι: συγχωρώ ή παραβλέπω?
Μήπως το μυστικό τελικά κρύβεται κάπου αλλού και όχι μέσα σε μια από αυτές τις δυο έννοιες? Μήπως θα πρέπει απλά να παραδεχτούμε την ανθρώπινη φύση που χαρακτηρίζει κάθε άνθρωπο και όχι μονάχα εμάς τους ίδιους? Ίσως, θέλω να πω ίσως, το μυστικό να κρύβεται στη λέξη "αποδέχομαι"...
Η υπεροψία είναι αυτή που δεν μας αφήνει να δούμε καθαρά πως κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα στα λάθη. Εξάλλου τα λάθη είναι ανθρώπινα. Όπως δέχεσαι τους ανθρώπους που βρίσκονται γύρω σου πακέτο με τα ανθρώπινα λάθη τους, έτσι φυσικά σε δέχονται και εκείνοι. Γιατί κανένας δεν έχει το αλάθητο. Και αν πιστεύεις πως σε κρατούν κοντά τους απλά επειδή δεν τους απογοητεύεις ποτέ, και αν θεωρείς πως είσαι υπόδειγμα φίλου-συντρόφου-συνεργάτη-κόρης/γιού, μπορεί να κάνεις και λάθος. Σκέψου για μια στιγμή το ενδεχόμενο, παρόλο που συχνά τους απογοητεύεις, να μην σου το λένε γιατί απλά δέχονται ότι και σύ έχεις αδυναμίες. Αν αποφασίσεις να σβήσεις οτιδήποτε περριτό υπάρχει στον πίνακά σου, όπως έκανα και εγώ, μην κάνεις το λάθος να κρίνεις τους άλλους πολύ αυστηρά, υπεροπτικά. Ο Βismarck είχε πεί πως μπορεί ο έρωτας να είναι τυφλός, η φιλία όμως πολλές φορές κάνει πως δεν βλέπει. Ήταν πολύ εύκολο να πέσω στην παγίδα να σκεφτώ πως κανένας δεν είναι αρκετά καλός για μένα. Με την ίδια λογική όμως, θα μπορούσα να μην είμαι ούτε και εγώ αρκετά καλή για κανέναν άλλον. Έβαλα τα δυνατά μου να καταστρώσω ένα ρεαλιστικό σχέδιο, και να ξεφορτωθώ, όχι ότι θεωρώ κατώτερό μου, αλλά ότι με στεναχωρεί και με πληγώνει. Είναι όμως όλα θέμα στρατιγηκής? Νομίζω πως θέματα σαν και αυτό, θα πρέπει να τα αντιμετωπίζει κανείς με βάση τα συναισθήματα και όχι το μυαλό. Πρόλα αυτά θα πρέπει να είμαστε ρεαλιστές. Δεν γίνεται να απαιτείς από τους άλλους τα πάντα! Εσύ και γώ, μπορεί να τα δίνουμε όλα αν έτσι θέλουμε. Όχι όμως και να ορίζουμε πόσο ακριβώς κοστίζει το καθένα από αυτά και να περιμένουμε από τους άλλους το ακριβές αντάλλαγμα!
Όλες οι σχέσεις που κάνουμε καλύπτουν ορισμένες ανάγκες μας. Σχέσεις φιλικές, ερωτικές, επαγγελματικές, οικογενειακές. Όταν μια σχέση είναι καλή, σε καλύπτει σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό και η αίσθηση πληρότητας τα κάνει όλα να μοιάζουν ιδανικά. Καμιά σχέση όμως, σε όποια κατηγορία και αν ανήκει, δεν μπορεί να καλύψει το 100% των αναγκών σου. Ποτέ καμία σχέση δεν γίνεται να σε καλύψει απόλυτα. Όλες οι σχέσεις έχουν μικρά παραθυράκια που ενίοτε μπάζουν νερά. Είναι στο χέρι μας, και ανάλογα με το ποσοστό κάλυψης που λέγαμε και πρίν, να τα μπαλώνεις και να προχωράς. Έρχονται λοιπόν περίοδοι που ανέχεσαι, μαλώνεις, φωνάζεις, λατρεύεις, αγανακτείς, απομακρύνεσαι, επιστρέφεις. Πρέπει να έχεις όμως μακρινή συγγένεια με την Μητέρα Τερέζα για να δίνεις τα πάντα χωρίς να περιμένεις ανταλλάγματα. Έχεις....?
Κάθε σχέση με έναν άνθρωπο, είναι μοναδική. Δεν απαναλαμβάνεται με κανέναν άλλον. Σε κάθε σχέση, είσαι εσύ απέναντι στον άλλον και σας ενώμει κάτι το μοναδικό, μια ιδιαίτερη ενέργεια. Και φυσικά όλοι θέλουμε από τις σχέσεις μας, σχέσεις πάσης φύσεως, να μας προσφέρουν ισορροπία, δύναμη και να είναι ιδανικές. Πώς θα συμβεί όμως αυτό αν παραβλέπουμε? Αν μειώνουμε τις απαιτήσεις μας? Μήπως λοιπόν τελικά, η μόνη σχέση που μπορεί να μας καλύψει 100%, η μόνη σχέση που μπορεί να ικανοποιήσει όλες τις ανάγκες μας, η μόνη σχέση που δεν θα αφήσει ποτέ κανένα παραθυράκι για νερά που ίσως τελικά βουλιάξουν το πλοίο, να είναι η σχέση μας με τον εαυτό μας?
Η πεποίθηση πως μπορεί κανείς να κουμαντάρει τα πάντα, με κάνει να γελάω. Ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις τι εξέλιξη, και το πιο σημαντικό τι κατάληξη θα έχει το κάθετί, όσο δεν κάνεις μόνος σου τους κανόνες, τις εξαιρέσεις και τις παραβάσεις των κανόνων. Είμαστε άνθρωποι, και έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους. Ανθρώπους διαφορετικούς από εμάς, με άλλους φόβους, άλλες αδυναμίες και άλλες δυνάμεις. Όταν δέχεσαι κάποιον, δέχεσαι όλο το σύνολο. Το πακέτο που ο καθένας έχει πάντα μαζί του γιατί πολύ απλά βρίσκεται μέσα μας. Απλά καμιά φορά όλοι μας δειλιάζουμε όταν συνειδητοποιούμε το πόσο περίπλοκοι γίνονται οι άλλοι και το πόσο περίπλοκοι μπορούμε να γίνουμε και εμείς οι ίδιοι. Υπάρχουν άνθρωποι με μεγαλείο ψυχής, που προσφέρουν απλόχερα. Είναι όμως και κάποιοι άλλοι που δίνουν μόνο για να πάρουν και μόνο όταν το αντάλλαγμα είναι σίγουρο. Ίσως αυτοί να είναι που προορίζονται για όλα τα μικρά πράγματα. Όσο αφορά τώρα τον εαυτό μας, μόνο τις δικές μας αντιδράσεις μπορούμε να υπολογίσουμε επακριβώς. Τις δικές μας αδυναμίες, τη δική μας αγάπη, και γεναιοδωρία. Κάθε άνθρωπος μας προσφέρει κάτι διαφορετικό, από κανέναν δεν μπορείς να τα έχεις όλα. Από τον εαυτό σου και μόνο μπορείς να απαιτείς τα πάντα. Αυτό είναι όμως από μόνο του μια άλλη, μεγάλη ιστορία.....

Ο χαμένος τα παίρνει όλα!

Σήμερα ξύπνησα ανάποδα. Η αιτία άγνωστη, και κάθισα να το σκεφτώ φτιάχνοντας ένα βαρύ καφέ.
Σκέφτομαι το όνειρο που είδα χτές βράδυ. Ακατάληπτες εικόνες και πολλά χρώματα. Δεν ξέρω τί μπορεί να σημαίνει, αλλά μου φέρνει μελαγχολία. Σε λίγες μέρες, πρέπει να ξαναπάω στη σχολή. Κάποτε δεν ήθελα να φύγω, και τώρα ψάχνω τρόπο να το αποφύγω με κάθε κόστος. Ξέρω πως είναι κάπως παράξενο αυτό που λέω μιάς και μερικά μόλις post πιο πρίν, υμνούσα την φοιτητική ζωή. Δεν φταίω εγώ. Εγώ δεν άλλαξα. Έμεινα και θα μένω πάντα αυτή που ήμουν. Οι άλλοι άλλαξαν, και γι'αυτό τη σιχάθηκα την φοιτητική ζωή. Μου θυμίζει τις καλές στιγμές και έτσι η προδωσία πονάει χειρότερα. Θα μου περάσει, σίγουρα. Πάντα περνάει. Απλά όσο περνάει ο καιρός, ανακαλύπτω ένα σωρό πραγματα που δεν ήξερα. Τελικά τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις. Είναι πολύ άσχημο να βλέπεις μια από τις καλύτερες φίλες σου να πέφτει σταδιακά στα μάτια σου, τόσο που σχεδόν να μην την βλέπεις πια. Δεν ξέρω τί με πλήγωσε πιο πολύ. Όλα αυτά που έγιναν, ή το πόσο ύπουλα έμειναν κρυμένα? Ίσως κάποτε να τα διαβάσει όλα αυτά, αλλά ειλικρινά είναι το τελευταίο πράγμα που με απασχολεί. Κάποιες στιγμές νιώθω κάτι μέσα μου να με τρώει, να θέλει να βγεί έξω και να σπάσει οτιδήποτε υπάρχει μέσα στο δωμάτιο. Θέλω να της τα ψάλω αλλά τί θα βγεί? Δεν θα είμαστε ποτέ ξανά όπως πρίν και το ξέρει.
Έχω τα πράγματά της σε ένα χάρτινο κουτί και σκέφτικα πολλές φορές να της τα στείλω. Μετά άλλαξα γνώμη, και αυτό έγινε καμιά δεκαριά φορές. Είναι και κάποια άλλα, τα πιο αγαπημένα, όπως ένα μικρό βιβλιαράκι που λέγεται "τί είναι φιλία", που τα άφησα πίσω. Να τα βρώ τώρα που θα ξαναπάω, και να τα έχω στο καινούριο μου σπίτι. Για να τη νιώθω συνέχεια κοντά μου, μιας και αυτή τελείωσε με τη σχολή. Βέβαια όλα έχουν αλλάξει από τη μέρα που τα άφηνα πίσω. Τα υπόλοιπα λοιπόν έχουν μείνει στο κουτί τους και δεν τολμάω ούτε να το ανοίξω. Τα κοιτάω, και στο μυαλό μου έρχονταιεικόνες που θέλω να ξεχάσω. Προσπαθώ να δώ όλες μου τις αναμνήσεις μέσα από ένα γυαλί που να παραμορφώνει μόνο το πρόσωπό της. Θέλω να τη σβήσω από παντού. Το μισώ αυτό που μου συνέβει. Την προδωσία. Σε κάνει να νιώθεις μικρός. Βλέπεις σε όλο της το μεγαλείο μπροστά σου, την αδυναμία σου να ελέγχεις τα πάντα και ιδιαίτερα την συμπεριφορά των άλλων προς εσένα.
Νιώθω πολύ μόνη. Είμαι σε ένα σπίτι με τόσους ανθρώπους, κι όμως νιώθω μόνη. Έχει περάσει τόσος καιρός και ακόμα δεν μπορώ να το δεχτώ. Είναι πολύ γελοίο να προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου πως είναι ένα όνειρο και σε λίγο θα ξυπνήσεις. Εφιάλτης είναι, και τον ζώ εντελώς ξύπνια. Πάντα έβλεπα την φιλία σαν τον ισχυρότερο δεσμό που μπορεί κανείς να έχει με κάποιον άλλο. Νόμιζα πως ότι κι αν συμβεί, μια φιλία δεν πεθαίνει ποτέ. Πάντα, πάντα, όταν ξαναθυμάσαι στιγμές ξαναφουντώνει. Και δεν έχει σημασία πόσο καιρό έμεινε σβηστή η φωτιά. Δεν είναι, έλεγα, σαν τον έρωτα που άμα χαθεί η μαγεία τελειώνει οριστικά. Η πραγματική φιλία πάντα συνδέει αόρατα δυο ανθρώπους, γιατί αυτά που ζείς με τους φίλους σου ξεπερνούν σε ποιότητα και ένταση όσα ζεις μέσα σε μία σχέση. Οι ανάγκες που σου καλύπτει ένας φίλος είναι ζωτικές. Χωρίς σύντροφο μπορώ να ζήσω, έλεγα. Χωρίς φίλους όχι. Έλα όμως που έτυχε ο έρωτας μου να ξαναφουντώσει... Και τότε κατάλαβα πως αυτό συνέβει γιατί είναι αληθινός. Ο καθρεύτης όμως της φιλίας έσπασε οριστικά, και δεν μπορώ να δώ τίποτα πια όπως το έβλεπα και πρίν. Είναι όλα αλλοιωμένα. Να σου πώ κάτι όμως? Ίσως να είναι καλύτερα που ήρθαν έτσι τα πράγματα. Τώρα ξέρω πως δεν είναι όλοι καλοί και είμαι προσεκτική. Θα βάλω τα δυνατά μου να το ξεχάσω αυτό που έγινε, γιατί έτσι πρέπει. Όλοι αυτό κάνουμε, επιβιώνουμε.
Δεν ξέρω αν θα εμπιστευτώ ξανά κάποιον στο βαθμό που συνήθιζα, και δεν την συγχωρώ που αυτό συμβαίνει εξ'αιτίας της. Όπως δεν την συγχωρώ που εξ'αιτίας της απομακρύνθηκα και από την υπόλοιπη παρέα. Δεν είναι δυνατόν να νιώθω το ίδιο, για όσους δεν με υποστήριξαν ούτε για μια στιγμή σε όσα έγιναν. Ήθελα κάποιον να μιλήσω, και όλοι μου γύρισαν την πλάτη. Όποιος κι αν ήταν ο λόγος που το έκαναν, το αποτέλεσμα παραμένει ίδιο. Το να ακούσεις τον άλλον, να τον αφήσεις να βγάλει από μέσα του αυτά που τον βασανίζουν γλιτώνοντας τον από το να κάτσει στο κρεβάτι και να συνομιλήσει με το απέναντι ντουβάρι, είναι μια πράξη γεμάτη κατανόηση. Μα τί άλλο πέρα από κατανόηση ζητάμε από τους φίλους μας? Δεν χρειαζόταν να πάρει κάποιος θέση υπέρ μου, ξέρω μια χαρά πότε έχω δίκιο και δεν χρειάζομαι επιβεβαίωση. Την φυσική τους παρουσία ήθελα και δεν την είχα. Έτσι κατάλαβα πως δεν μπορώ να βασίζομαι σε αυτούς και για κάτι σημαντικότερο. Σε κάθε δύσκολη στιγμή θα λείπουν , όπως έλειπαν και σε αυτήν. Προτιμώ λοιπόν να απομακρυνθούν από τη ζωή μου, γιατί οι φίλοι δεν είναι μόνο για τις χαρές και τα γλέντια. Οι φίλοι φαίνονται στις δύσκολες στιγμές, όταν τους έχεις ανάγκη. Εγώ ήμουν πάντα εκεί, και χωρίς ποτέ κανείς να μου το ζητήσει. Ήξερα πότε έπρεπε να σταθώ δίπλα στους φίλους μου και κανένας δεν μπορεί να ισχυριστεί το αντίθετο. Όλα αυτα μάλλον έγιναν για καλό. Τώρα ξέρω ποιοί με νοιάζονται στ'αλήθεια. Η ζωή μου δεν θέλω να είναι γεμάτη από ανθρώπους που στέκονται σαν γλάστρες, για να την ομορφαινουν επιφανειακά. Να δείχνω περιτριγυρισμένη από τόσους πολλούς που τελικά δεν με ξέρουν και δεν τους ξέρω. Χρειάζομαι ανθρώπους να βρίσκονται δίπλα μου ουσιαστικά, γιατί είμαι και γώ άνθρωπος, και έχω κακές στιγμές, στεναχώριες και προβλήματα. Αν εκείνες τις στιγμές είμαι μόνη, τότε θα είμαι πάντα.
Έχω πολύ θυμό μέσα μου, αλλά προσπαθώ να τον διοχετεύσω σε κάτι λιγότερο καταστροφικό. Δεν θέλω να δηλητηριάζω τις σκέψεις μου και να γίνομαι εκδηκητική. Δεν μου πάει. Καμιά φορά στεναχωριέμαι πάρα πολύ και αναρωτιέμαι γιατί, αλλά δεν υπάρχει απάντηση σε αυτό και το ξέρω. Έτσι είναι η ζωή, και αυτά τα πράγματα δεν προβλέπονται. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να μαζεύουμε τις δυνάμεις μας κάθε φορά που κάτι μας καταβάλει, και να το ξεπερνάμε όσο γρηγορότερα γίνεται.
Το μόνο που μου έμεινε όταν ένιωθα μόνη ήταν η βεβαιότητα πως εγώ είχα κάνει αυτό που έπρεπε. Ότι έμεινα πιστή στις αξίες που είχα ως άνθρωπος και δεν έχασα το επίπεδό μου για χάρη κανενός. Η απόλυτη σχέση που έχεις με τον εαυτό σου, σε τέτοιες περιπτώσεις, περνάει σε μια άλλη διάσταση και η πίκρα αρχίζει να υποχωρεί. Είναι που είσαι περήφανος για τον εαυτό σου, και η περηφάνια είναι ωραία. Σε γεμίζει με δύναμη να προχωράς παρακάτω. Το σημαντικότερο βέβαια είναι, πως αυτή τη δύναμη δεν την παίρνεις από πουθενά αλλού, παρά μόνο μέσα από τον ίδιο σου τον εαυτό. Μαγικό?

Oι αξίες στα χρόνια της χολέρας.

Δεν είναι πολύ συχνό φαινόμενο, όταν όλα πάνε σκατά να έρθει ακόμα ένα και να τα κάνει χειρότερα?
Είναι εκείνη η στιγμή που σκέφτεσαι, οκ, χειρότερα δεν γίνεται! Και ξαφνικά νιώθεις μια κλοτσιά, και ώς δια μαγείας βρίσκεσαι 3 μέτρα πιο κάτω... Σαν να αργοπεθαίνεις ρε παιδί μου, και έρχεται κάποιος ακάλεστος, και σου δίνει τη χαριστική βολή. Μπαμ!
Τελικά όλα λειτουργούν ρολόι. Γιατί κάθετί που συμβαίνει, είναι φυσικό επακόλουθο κάποιου άλλου. Έχεις πολλή ανάγκη να εμπιστευθείς ξανά, και είναι σίγουρο πως αυτή την φορά δεν θα πέσεις έξω. Αλλά κάνεις λάθος. Και ούτε που θυμάσαι ποιό κατα σειρά λάθος είναι, γιατί έχεις πιαστεί πολλές φορές κορόιδο τελευταία. Είναι απαίσια αυτή η αίσθηση, αλλά είναι όλη δική σου...
Παραλίγο να πέσω στην παγίδα της κλαψιάρας χήρας. Είναι ένας δικός μου όρος που περιγράφει αυτόν που γυρνάει από δω κι από κει λέγοντας τον πόνο του. Κανένας όμως δεν ενδιαφέρεται για το τί πέρασες και το πόσο άσχημα σου φέρθηκαν. Μη σε σοκάρει αυτό, έτσι είναι τα πράγματα. Ο καθένας είναι για την πάρτη του. Το μόνο που θα σκεφτούν είναι, ότι είσαι ένα κορόιδο που όλοι εκμρεταλεύονται. Αν είσαι και γνήσιος γκαντέμης, μερικοί ίσως προσπαθήσουν να κάνουν το ίδιο. Και μετά ξυπνάς εκεί που λέγαμε πρίν, με την λέξη αξιοπρέπεια να φαντάζει ένα άπιαστο όνειρο. Ίσως και να μνη είναι βέβαια...
Η ζωή καμιά φορά είναι μαύρη κωμωδία. Κανείς δεν θα σκεφτεί να σε βοηθήσει να σηκωθείς όταν για κάποιο λόγο έχεις πέσει χαμηλά. Αντιθέτως, από το μυαλό τους περνάει πως έτσι θα περάσουν ευκολότερα από πάνω σου. Υπάρχει πολλή αδικία εκεί έξω, και αχαριστία. Είμαι εντάξει όμως με τον εαυτό μου, φέρθηκα όπως έπρεπε κι ας μου μοιάζω καμιά φορά με τον Λάκη τον Γλυκούλη. Δεν με θεωρώ αφελή, αλλά καμιά φορά ναι, πιάνομαι κότσος. Ούτε θύμα είμαι, αν και σε πολλές περιπτώσεις που δεν έπρεπε, έκανα τα μαλάκα. Νομίζω πως αρκεί που καταλαβαίνω μέσα μου τι γίνεται. Δεν είναι ανάγκη να κάνεις καβγά για να βρείς το δίκιο σου. Αν και ενίοτε θέλω πολύ να τα σπάσω όλα και να κάνω πολλή φασαρία.Φτάνει να ξέρεις πως εσύ, φέρθηκες καλά, και δεν έχεις να ντρέπεσαι για κάτι. Και φυσικά να είσαι πάντα ρεαλιστής. Μπορεί εσύ να ήσουν υπόδειγμα καλής συμπεριφοράς, αλλά σίγουρα δεν είσαι αυτό που όλοι ψάχνουν. Και ποιός είναι δηλαδή...
Όσο περνάνε οι μέρες και η κατάσταση δεν βελτιώνεται, η ζωή μου αρχίζει να μου θυμίζει Βραζιλιάνικο, και είναι πολύ ελεεινό. Όλο ίντριγκες και συνωμοσίες, τις οποίες παίρνω χαμπάρι τελευταία, και στις οποίες δεν έχω καμία όρεξη να συμμετάσχω. Και το μόνο που μου αρέσει να κάνω είναι να γράφω εδώ. Είναι όσο καταθλιπτικό μου φαίνεται? Το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγω εγώ είναι πως είμαι μια χαρά. Οι άλλοι το έχουν το θεματάκι και σίγουρα ο κόσμος έχει σοβαρό πρόβλημα. Τα πράγματα είναι ζόρικα και οι άνθρωποι δυσκολεύονται με τα νέα δεδομένα. Δεν πιστεύουν στην φιλία, και όσοι πιστεύουν την βάζουν σε δεύτερη, και σε τρίτη μοίρα. Οι σχέσεις οι αληθινές που είχαν παλιότερα οι άνθρωποι μεταξύ τους, εξαλείφθηκαν για πάντα. Τώρα, βολευόμαστε με ότι απέμεινε από τις αξίες που εκείνοι είχαν κάποτε...
Ο Βetoven δεν μου αρέσει καθόλου γιατί η κλασσική μουσική με τσιτώνει. Παρ'όλα αυτά όμως, έχω συγκρατήσει κάτι δικό του που είχα διαβάσει, και που είναι πραγματικά όμορφο: "Θέλετε να "έρθετε μαζί μου να επισκευθούμε τους φίλους μου, τους θάμνους και τα δέντρα? Αυτά δεν γνωρίζουν ούτε φθόνο ούτε προδωσία." Όταν κάποιος σε νοιάζεται πραγματικά, θα σου το πεί και θα σου το δείξει σε κάθε ευκαιρία. Γιατί ποτέ δεν λείπουν οι ευκαιρίες να δείξει κάποιος την ηθική του ποιότητα. Όσο δύσκολοι και αν είναι οι καιροί...

Fairytale gone bad...

To kaλοκαίρι που πέρασε ήταν για μένα νεκρός χρόνος. Δεν πήγα σε απίθανα πάρτι, δεν ήμουν κάθε μέρα κάτω από μια ομπρέλα στην παραλία, δεν γυρνούσα από το ένα καφέ στο άλλο, ούτε πήγα σε κάποια συναυλία. Διάβασα 4 ήσυχα βιβλία. Βγήκα λίγο και σκέφτηκα πολύ. Προσπάθησα να ξαναβρώ τον εαυτό μου.
Δεν θέλω να ξαναπάω στην σχολή αλλά δεν έχω επιλογή. Πρέπει να τελειώσω αυτό που άρχισα και θα το κάνω. Εντάξει, θα είναι ψέμα αν πώ πως δεν μου έλειψε τίποτα από κεί. Όχι καταστάσεις και αναμνήσεις, το ξεκαθαρίσαμε αυτό. Μου έλειψε ο εαυτός που ανακάλυψα πως είχα.
Eκεί ωρίμασα. Εκεί έκανα τις ηλιθιότητες που δικαιούμουν να κάνω και εκεί μετάνιωσα γι'αυτές. Και ήταν γαμάτα. Τώρα όμως έχω άλλα σχέδια. Θέλω να ψάξω να βρώ τί άλλο είμαι και δεν το ξέρω ακόμα. Θα δοκιμάσω ένα σωρό καινούρια πράγματα και αν δεν μου αρέσουν τα παρατάω. Άλλωστε αυτό είναι κάτι που το κάνω με απίστευτη ευκολία. Μακάρι να γίνονταν όλα τόσο εύκολα! Να μπορούσαμε να πούμε από τη μία στιγμή στην άλλη, τα παρατάω. Άστο να πάει, ξέχνα το! Εμ, εγώ δεν μπορώ....
Θα ήθελα να υπήρχε ένα κουμπάκι κάπου στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου, το οποίο να συνδεόταν με κείνο το μέρος του εγκεφάλου, που στοιβάζονται όλα τα κουτιά με τις αναμνήσεις μου. Να το πατούσα, και αυτό να πέρναγε ρεύμα σε ένα καλώδιο, που να συνδέεται με ένα σύστημα για να γυρίσει ένας διακόπτης, που να ωθούσε μια μπότα με χοντρή σόλα να δώσει μια ξεγυρισμένη κλοτσιά στο σωρό με το κουτιά που έχουν ετικέτα με όνομα "κακές στιγμές". Αυτά να σωριάζονταν κάτω μισάνοιχτα με όλα τα σκατένια περιστατικά να ποδοπατιούνται από άλλα, ευχάριστα, που περιμένουν στην ουρά για να ταξινομηθούν. Και όλα αυτά, xωρίς να πάρω είδηση. Αθόρυβα, σαν τα εντοιχισμένα πλυντήρια πιάτων της Wilpool.....
Θα μπορούσε βέβαια και να συμβεί κάτι πιο παραμυθένιο, γιατί είμαι και ρομαντική πανάθεμά με. Να ανακάλυπτα ένα βράδυ μέσα στο σεντόνι μου, μια μυστική πύλη για την πόλη των θαυμάτων. Θα χρειαζόταν να περπατήσω πολύ αλλά και μόνο στη σκέψη των θαυμάτων που θα αντίκρυζα εκεί, ούτε που θα μου περνούσε από το μυαλό να γκρινιάξω! Σίγουρα θα συναντούσα κάποιο πονηρό κουνάβι, που θα προσπαθούσε να με δελεάσει με λαχταριστά γλυκά, αλλά με απότερο σκοπό να μου αποσπάσει την προσοχή και να χάσω τον δρόμο. Έτσι δεν θα ανακάλυπτα ποτέ τα θαύματα. Εγώ όμως, πιστή στον στόχο μου, συνεχίζω να ψάχνω αγνοόντας τις κολασμένες λιχουδιές. Κάποια στιγμή, υποθέτω πως θα βρισκόμουν και σε κάποιο σταυροδρόμι. Βέβαια με το φυσικό χάρισμα του προσανατολισμού που έχω, θα έβρισκα το σωστό δρόμο με τη μία. Και τότε, αφού θα έχω περάσει όλες τις δοκιμασίες, θα έκανε την εμφάνησή της (επιτέλους!) και η περιβόητη καλή νεράιδα με το μαγικό ραβδάκι, να μου πραγματοποιήσει μία ευχή. Τι ευχή θα έκανα? Εrase it all bitch....!
Αλλα αυτό είναι που θέλω πραγματικά? Να πάψω να θυμάμαι όσα με στεναχωρούν? Ναι, θα ήταν πάρα πολύ βολικό, και πολύ οικονομικό επίσης να τα ξεχάσω όλα. Βλέπεις, η θετική μου ενέργεια έχει εξαλειφθεί, και χρειάζομαι ένα σκασμό λεφτά στη yoga για να την καλλιεργήσω ξανά. Σκέφτομαι όμως το ενδεχόμενο να γίνω λιγάκι πιο φιλόξενη και διαλακτική. Μιλάω για όλα αυτά που ήθελα να ξεφορτωθώ. Να μπορούσα άραγε να τους παραχωρήσω μια μικρή, δανεικη πάντα, σκοτεινή γωνίτσα μέσα στο μυαλό μου. Τουλάχιστον μέχρι να αποφασίσω την οριστική τους τύχη. Ακούγεται πολύ καλό για να είναι αληθινό και ακριβώς έτσι έχουν τα πράγματα. Δεν άλλαξα γνώμη για τίποτα. Όμως θα μπορούσα ίσως να τα αποθηκεύσω σε κάποιο μέρος του μυαλού μου, για να μην ξεχάσω ποτέ όσα συνέβησαν και όσα συνδέονται μαζί τους. Να υπάρχουν ρε παιδί μου, και να μπορώ να τα επικαλούμαι κάθε φορά που θα συσκέπτομαι με τον εαυτό μου, για να μην ξανακάνω τα ίδια λάθη, χωρίς όμως να τα αφήνω να επηρεάζουν την ζωή μου.
Επιμένω τόσο, γιατί είναι πολύ σημαντικά όλα όσα έμαθα από τις καταστάσεις που πέρασα. Τα μαθήματα που πήρα. Όπως για παράδειγμα ότι την εμπιστοσύνη δεν την μοιράζουμε από δώ κι από κει όπως κάνουμε με τις καραμέλες. Περιμένουμε την κατάλληλη στιγμή που ο άλλος θα μας δείξει πως την αξίζει. Κι αν αυτή η στιγμή δεν έρθει όσο κι αν το θέλουμε, δεν χάθηκε και ο κόσμος. Η εμπιστοσύνη δεν θα χαλάσει αν μείνει λιγάκι κλεισμένη μέσα σε κάποιο συρτάρι περιμένοντας τον επόμενο. Θα αυξάνεται, και θα είναι πολύ τυχερός αυτός που θα κερδίσει τελικά τέτοιο δώρο. Τι γίνεται όμως αν την χαρίσουμε σε κάποιον κι εκείνος την πετάξει? Χάνεται για πάντα? Στο υπερπέραν? (προς διερεύνηση......)

Χρόνια Πολλά.

Εντάξει, είπα ένα ψέμα. Δεν είπα όλα όσα με απασχολούν. Είναι και κάτι άλλο... Και αν είναι να πιάσω το σφουγγάρι και να αρχίσω να σβήνω, πρέπει να κάνω μια μίνι σύσκεψη με τον εαυτό μου για να δώ τι θα κρατήσω και τι θα πετάξω. Ας ξεκινήσω από κάτι στην τύχη λοιπόν...
Όλοι έχουμε φίλους. Μικροί, μεγάλοι, ωραίοι, άσχημοι.. Όλοι έχουμε βρεί κάποιον ή κάποιους με τους οποίους μοιραζόμαστε τις πιο μοναδικές στιγμές μας, περνάμε φοβερά, δεν φοβόμαστε να είμαστε ο εαυτός μας, βγάζουμε έξω τα άπλυτά μας και γελάμε παρέα... Και σύ έχεις. Είναι εκείνοι που η μαμά σου αποκαλοί "τύποι", και ο μπαμπάς σου κοιτάει με μισό μάτι... Ή μπορεί να είναι ο κολλητός σου τον οποίο η μαμά σου θέλει για γαμπρό και ο μπαμπάς σου θεωρεί "βουτυράκια"... Όπως και να έχει, ποιός μπορεί να ζήσει χωρίς φίλους? Και γώ είχα.
Θυμάμαι την πρώτη μου μέρα σε μια ξένη πόλη. Πήγα μια μεγάλη βόλτα με μια καλοσυνάτη και χαμογελαστή κοπέλα και μιλήσαμε για όλα. Σαν δυο κορίτσια που απλά θέλουν να τα πούν κάπου. Συζητήσαμε για τόσα πολλά που σχεδόν νόμιζα πως την ήξερα από πρίν. Για μια στιγμή σκέφτηκα, μια τέτοια φίλη ήθελα!
Ήταν και άλλη μια κοπέλα, την κοιτούσα να κάθεται στο πίσω θρανίο μια μέρα στο μάθημα και σκεφτόμουνα τι μεγάλα μάτια που έχει. Χωρίς να το καταλάβω, γίναμε τρείς. Μετά από κάποιους που ήρθαν και έφυγαν, μείναμε κάμποσες τρελές, που δεν έχει σημασία να πώ ούτε τα ονόματά τους, ούτε το πόσες ήμασταν. Πειραζόμασταν, με άλλες ταίριαζα απόλυτα και με άλλες όχι και τόσο, αλλά ποιός νοιάζεται? Αγαπιόμασταν, δεν αγαπιόμασταν? Περνούσαμε φανταστικά! Δεν υπήρχε μέρα που να μην βρεθούμε όλες μαζί, να πιούμε καφέ και γελάσουμε κουτσομπολεύοντας.. Ήμουν σίγουρη πως αυτή η παρέα θα ήταν, ίσως, το μόνο που θα μου έμενε από τα φοιτητικά μου χρόνια.. Θα συναντιόμασταν φυσικά όλες στους γάμους μας και θα συνομοτούσαμε, θα βαφτίζαμε η μια το παιδί της άλλης, δεν θα χανόμασταν ποτέ!
Τότε εγώ τώρα γιατι νιώθω χαμένη? Φτάνει μια παρεξήγηση να τα σβήσει όλα? Όχι δεν φτάνει. Τίποτα δεν μπορεί να φθείρει την πραγματική φιλία, ουτε καν να την κουνήσει από τη θέση της. Η πραγματική φιλία έχει τόσο βαθειές ρίζες, που φτάνουν ώς το κέντρο της γής. Έχει γέφυρες τόσο δυνατές και σταθερές που ενώνουν χωρίς δυσκολία, μακρινούς κόσμους και μακρινά μυαλά. Αυτές οι γέφυρες δεν κόβονται με τίποτα, όσο κι αν ροκανίσει κάποιος τις βάσεις τους. Αν είναι έτσι, τότε πώς μπορώ εγώ τώρα και σας σβήνω με το σφουγγάρι μου? Πώς μπορώ και γκρεμίζω με τα ίδια μου τα χέρια οτιδήποτε μας ενώνει, οτιδήποτε σας θυμίζει? Θα σου πώ, είναι τόσο απλό. Ήταν όλα μέσα στη φαντασία μου. Για μένα ήταν όλα έτσι όπως σου τα περιέγραψα. Τα είχα πλάσει όλα έτσι όπως θα ήθελα να είναι, έτσι όπως μου άρεσαν. Είμασταν κολλητές!
Ο καθένας έχει το μερίδιο της ευθύνης που του αναλογεί. Ποτέ δεν αρνήθηκα το δικό μου. Πείτε με πεισματάρα αν σας βολεύει. Ή και εγωίστρια. Δεν με πειράζει. Εγώ ξέρω πως μπορεί να αγάπησα πριν με αγαπήσουν, αλλά τουλάχιστον έφυγα πρίν με διώξουν... Και αυτό δεν είναι ούτε πείσμα, ούτε εγωισμός. Είναι αξιοπρέπεια. Και αν στη φαντασία μου είμαι τώρα στο λεωφορείο και έρχομαι να σας βρώ, όπως ακριβώς και πέρσυ τέτοια μέρα στα γεννέθλιά μου, δεν θα σας το παραδεχτώ ποτέ. Αυτό ίσως να είναι από πείσμα, ναι.
Eύχομαι να περάσω χαρούμενα γεννέθλια....

Kουβεντούλα....

Σήμερα είπα θα κάτσω ντε και καλά και θα γράψω, και μάλιστα πολύ πράμα, γιατί πολύ το έχω παραμελήσει το blog μου. Δεν μπορώ όμως να σας αναγκάσω να διαβάζετε τις μαλακίες τις δικές μου, μόνο και μόνο επειδή θέλω να γεμίζω σελίδες... Σωστό?
Για να είμαι ειλικρινής, καμιά φορά λέω...άραγε τους αρέσουν όσα διαβάζουν? Γελάνε καθόλου? Λένε, αυτή είναι καμμένη? Βλέπεις τώρα πως καμιά δουλειά δεν γίνεται σωστά όταν γίνεται με το ζόρι? Δεν είχα θέμα, απλά άρχισα να φλυαρώ και δες! Σπαταλάω τον χρόνο σου. Δεν σε πειράζει όμως και το ξέρω, γιατί το οτι είσαι εδώ σημαίνει πως δεν έχεις τίποτα καλύτερο να κάνεις και χαζεύεις στο internet... Δεν μπορεί, όλο και κάπου θα καταλήξω, αν και πέρα από το θέμα που έθιξα στο προηγούμενο post δεν με απασχολεί κάτι άλλο αυτό τον καιρό... Νομίζω πως χρειάζομαι επειγόντως μια ανανέωση, συμφωνείς? Θα μπορούσα να βάψω τα μαλλιά μου ξανθά, να κάνω τρύπα στη γλώσσα, ή ακόμα και να ξεκινήσω γυμναστήριο και να μυηθώ ξαφνικά στην υγειηνή ζωή... Να κάνω κάτι που να είναι έξω από τα νερά μου βρε αδερφέ! Να συμμαζέψω το νευρόσπαστο εαυτό μου και να παραμείνω ακίνητη για παραπάνω απο 15 δευτερόλεπτα σε στάση yoga, δοκιμάζοντας να αδειάσω το ταλαίπωρο αυτό μυαλό, αναζητόντας τη νιρβάνα. Να ποντάρω τις αιματηρές μου οικονομίες ρισκάροντας να περάσουν οι εκπτώσεις και γω να κλαίω με λυγμούς έξω από τη βιτρίνα του bershka, αναγκάζοντας το αγανακτησμένο προσωπικό να με απομακρύνει βίαια, στην προσπάθεια μου να μάθω pocker. Na κάνω solarioum. (έχω κλειστοφοβία) Να κάνω ορειβασία. (έχω υψοφοβία) Αρχίζεις να πιστεύεις και συ οτι έχω δίκιο... Το βλέπω στα μάτια σου.
Πρέπει να βρώ κάτι, που να με ενθουσιάσει και να ασχοληθώ μαζί του με τρέλα! Να διοχετεύσω εκεί όλη μου την ενέργεια! Σκέφτηκα να γραφτώ σε γυμναστήριο (αλήθεια!) αλλά άλλαξα γνώμη αμέσως. Εντάξει, να ανανεωθούμε είπαμε, όχι να παρανοήσουμε totally! Σκέφτηκα να πάω σε ωδείο, αλλά θα είναι τσάμπα έξοδα γιατί ήδη τό' χω.. Ναιιί! Όταν είμαι νευριασμένη είμαι "βαράτε βιολιτζήδες" , όταν μπερδεύομαι, κάνω με τους άλλους "συνενόηση κλαρίνο" και πάει λέγοντας... Τό' χω λέμε. Γι'αυτό μια καλή ιδέα θα ήταν να ανανεωθώ εσωτερικά. Όπως τ'ακούς. Να κοιτάξω προσεκτικά τι υπάρχει εκεί και να πετάξω οτιδήποτε άχρηστο και περιττό. Νιώθω ένα βάρος, λες και έχω γίνει αποθήκη ένα πράμα! Συναισθήματα που πάγωσαν, αναμνήσεις που μόνο στεναχώρια προκαλούν, άνθρωποι που πρέπει να φύγουν από τη ζωή μου, και γώ συνεχίζω να τους κρατάω επίμονα εκεί, λές και θα ξεγίνουν όσα έγιναν και θα σβηστούν όσα ειπώθηκαν... Φαντάσου ένα τεράστιο μαύρο πίνακα γεμάτο αράδες, και δες με να κρατάω ένα σφουγγάρι και να εξαφανίζω ότι με χαλάει. Ότι μου τη σπάει. Και στη θέση του να ζωγραφίζω λουλουδάκια και πεταλούδες. Σου φαίνεται αστείο? Κι όμως, μόλις που άρχισα να μιλαω σοβαρά...

Tι εστί Φιλία?

Κοίτα να δείς που παραλίγο να με κάνουν να την αμφισβητήσω....! Για μα στιγμή μπήκα στον πειρασμό να πιστέψω πως δεν υπάρχει και πως είναι απλά μια ιδέα. Ήταν οι συνθήκες τέτοιες, που έχασε για λίγο τη λάμψη της.Τελικά όμως όλα γίνονται για κάποιο λόγο, τίποτα δεν είναι τυχαίο...
Η πίκρα, η απογοήτευση, ο θυμός... Ακόμα και η προδωσία. Είναι όλα επιφανειακά και ξεθωριάζουν με τον καιρό. Αυτό που πάντα μένει χαραγμένο μέσα μας τελικά, είναι ένα βαθύτερο συναίσθημα και ένα ουσιαστικότερο νόημα. Είναι τότε που συνειδητοποιούμε για ποιό λόγο συνέβησαν όλα. Ξέρω πως μπήκες και σύ στο τριπάκι να σκεφτείς πως δεν μπορεί, κάποιος σου κάνει πλάκα! Και μάλιστα κάποιος με ελεεινή αίσθηση του χιούμορ! Σου βάζει απανωτές τρικλοποδιές για να δει πόσο θα αντέξεις μέχρι να πάθεις νευρικό κλονισμό. Γιατί φυσικά δεν είναι δυνατόν να σου συμβαίνει εσένα αυτό! Χα. Ξάπλωσε μέχρι να σου περάσει...
Στην πραγματηκότητα, αυτο που συμβαίνει είναι πως μέσα από δυσάρεστες και στενάχωρες καταστάσεις παίρνουμε μαθήματα ζωής. Εγώ για παράδειγμα έφαγα ένα χαστούκι από μια αόρατη και ανώτερη δύναμη με καθόλου χιούμορ, η οποία φώναξε με την εκκωφαντική της φωνή μέσα στα αυτιά μου: "ξύπνα! μη στηρίζεσαι σε κανένα!Είχες και θά'χεις μόνο τον εαυτό σου!" Ναι. Έτσουξε.
Πίστεύοντας πως υπάρχει μέσα σε φωτογραφίες με χαμογελαστά πρόσωπα, απλά κορόιδευα τον εαυτό μου. Ή μέσα σε αραιά τηλεφωνήματα το καλοκαίρι. Ούτε μέσα σε τέσσερα ολόκληρα χρόνια φοιτητικης ζωής δεν μπορεί να χωρέσει, αν δεν της αφήσουν πρώτα χώρο μέσα στις καρδιές τους. Δεν υπάρχει μέσα σε ποτήρια που αδειάζουν κάτω από δυνατή μουσική, ή στο τελευταίο, μοιρασμένο τσιγάρο. Πόσο μάλλον μέσα σε μεγάλα λόγια και υποσχέσεις... Μόνο μέσα σε πράξεις μπορεί να χωρέσει. Σε απλές, καθημερινές πράξεις αγάπης και τρυφερότητας. Και είμαι σίγουρη πως θα την βρώ. Ίσα που θυμάμαι πως ακριβώς το είχε πεί εκείνος ο συγγραφέας:
"Τί είναι Φιλία? Είναι το βάλσαμο που θα νιώσεις στην ψυχη, ξαφνικά, όταν θα έχεις πάψει να ελπίζεις. Αυτό το χέρι που θα σε βοηθήσει, χωρίς να το πάρεις είδηση, να ανέβεις το σκαλοπάτι..."

Αυτογνωσία........(λέμε τώρα.) Εναλλακτικός τίτλος: Γράφοντας κάτι για να περάσει η ώρα...

Καμιά φορά που ξαναδιαβάζω όσα έχω γράψει, σκέφτομαι: "τι μαλακίες γράφεις και τα διαβάζει κόσμος...?" Κάποιος είχε πεί "αφού δεν είχες τίποτα να πείς, κύριε ποιητή, γιατί ενόχλησες τις λέξεις?"
Σου έχει συμβεί ποτέ να ξαναδιαβάζεις δικά σου πράγματα και να μην τα αναγνωρίζεις? Αν δεν είναι αυτο αρχή παράνοιας, τότε τι άλλο μπορεί να είναι? Υποθέτω πως είναι φυσιολογικό το μυαλό να στροφάρει περίεργα καμιά φορά, και το υποθέτω αυτό επειδή με συμφέρει... Εξάλλου, όπως είπαμε και παραπάνω, σε άλλο post, είναι κακή αρχη να σκέφτεσαι ασχημα πράγματα για τον εαυτό σου. Και σίγουρα δεν λογαριάζεται σαν αυτο-κοπλιμάν να θεωρείς τον εαυτό σου παρανοικό. Αρκεί να μην φτάσεις και στο άλλο άκρο: Να καβαλάς δηλαδή καλάμια... (Κάτι μου λέει πως αυτό το post θα καταντήσει κάψιμο...) Κάτι που είχα σκεφτεί να κάνω κάποτε αν καταλάβω πως πάω να καβαλήσω καλάμι, είναι να φτιάξω μια λίστα με κάποια στοιχεία της προσωπικότητάς μου που πιστεύω πως είναι αξιόλογα,όπως για παράγειγμα η τιμιότητα, η ευγένεια κτλ. Αυτά δεν θα με άφηναν, λογικά, να καβαλήσω καλάμι. Για κανέναν λόγο. Ο τίτλος αυτής της λίστας θα μπορούσε να είναι κάπως έτσι:
" Τα αξιόλογα στοιχεία της προσωπικότητάς μου, που ποτέ δεν θα ξεχάσω ή θα απαρνηθώ, όσο καταπληκτική και αν μπώ στον πειρασμό να με θεωρήσω. " Δεν την έχω συντάξει βέβαια ακόμα, γιατί νομίζω πως κρατιέμαι καλά. Καλά, θα είμαι honest. Δεν τα έχω γράψει ακόμα γιατί το είχα ξεχάσει εντελώς, και το θυμήθηκα εντελώς τυχαία ξεκινόντας να γράφω όλα αυτά εδώ.. Μεταξύ μας ειλικρίνεια ε? Ούτε και σύ έχεις κάνει κάτι τέτοιο και το ξέρω. Συνήθως κάτι τέτοια μένουν πάντα θεωρητικά. Έχουμε τόση εμπιστοσύνη στον εαυτούλη μας που σιγά μην κάτσουμε τώρα σαν παιδάκια να γράφουμε "μην γίνεις ψώνιο, είναι κακό" χαχαχα
Το ζουμί είναι πως πρέπει να βρούμε τη ωριμότητα να ανΑγνωρίσουμε στον εαυτό μας τόσο τα καλά, όσο και τα κακά κομμάτια που τον συνθέτουν. Και το επόμενο βήμα είναι να προσπαθήσουμε να τον απαλλάξουμε από τα κακά σκουλικάκια... Όλοι έχετε διαβάσει αποφθέγματα σοφών ανθρώπων. Και ναι, τι καλοί άνθρωποι που θα γινομασταν αν ακολουθούσαμε όλα όσα λένε! Αλλά οι περισσότεροι από μας σκεφτόμαστε : τι καλά που τα λέει! και ώς εκεί... Mετά συνεχίζουμε να κάνουμε ότι κάναμε και πρίν :-) Όλα good ρε μη σκάτε!

Hγουμενίτσα 2005-2009

Σε ένα μήνα από τώρα, ή μάλλον λιγότερο τώρα που συνειδητοποιώ πόσο έχει ο μήνας, πρέπει να χωρέσω το τριάρι μου σε κούτες... damn! Ο Σπύρος μου είπε: "μαζί θα μαζεύουμε και μαζί θα κλαίμε" ή κάπως έτσι... Περιοδικά, κάρτες, φωτογραφίες, πραγματάκια, κουτάκια, σκατάκια και ένα σωρό μαλακιούλες θα τα βολέψω... Τις αναμνήσεις και τις εικόνες πως να τις πακετάρω οέο?? Το παίρνω στο χαλαρό γιατί αλλιώς δεν παλεύεται η κατάστασις. Όλα με χιούμορ ώς την τελευταία στιγμή.
Πότε ήρθα εγώ εδώ? 2005. Δεν είχα σκοπό να' ρθώ και τώρα δες με που δεν ξέρω πως θα φύγω... Ειρωνικό... Όποτε ακούω αυτό το "...και πώς γουστάρω, κάτι απογέματα με καφέ και τσιγάρο..." με πιάνει κάτι χειρότερο από κρίση μέσης ηλικίας και εμμηνόπαυση ταυτόχρονα... Πώς έχω γίνει έτσι ρε πούστη? Ήμουν ένα μπουμπουκάκι όταν ήρθα εδώ, χαχαχα, και νιώθω πως σε 4 χρόνια τα έζησα όλα. Χαρές με φίλους, γέλια κάτι ζεστά βράδια σε μπαλκόνι, μεθύσια και χανγκόβερ την επομένη, κλάματα για χαζές καψούρες, άδειες τσέπες, την τυρόπιτα της Βέτας (huge experience!), τάβλακι στο τεί, βαρεμάρες, μαυρίλες, στεναχώριες, γέλια που ακούγονταν μέχρι 2 τετράγωνα πιο κάτω...
Τώρα ψάχνουμε για μεταφορικές... Τελικά μεγάλο πράμα η φοιτητική ζωή. Δέθηκα. Θυμάμαι την Βέτα να με λέει "χρυσούλι μου", την Κατερίνα όλο να γελάει, την Άννυ να φτιάχνει ομελέτα φούρνου και μένα στην κοσμάρα μου (πρωτότυπο...) Ξέρω πως δεν είμαι η μόνη που τα σκέφτεται αυτά. Όλες πονάτε μέσα σας, και σίγουρα έχετε και άλλους λόγους που δεν είναι της παρούσης. Πιστεύω πως ακόμα και μετά από χρόνια θα θυμάμαι τον "γέρο της εστίας" και θα λύνομαι στα γέλια! (you psyco freak!!!) Όπως θα θυμάμαι και κάτι τινγκαρισμένα τασάκια με αποτσίγαρα, το τεράστιο good morning στον καθρεύτη του μπάνιου μου με πράσινο μολύβι ματιών, τις αφίσες από τις αγαπημένες μου ταινίες σε κάθε σπιθαμή τοίχου σε αυτό το σπίτι, τους παρανοικούς σπιτονοικοκύρηδες, τα μπάσταρδα κουνούπια που πιο λυσσασμένα δεν υπάρχουν πουθενά (αλήθεια λέω!), και τόσα άλλα.....
Εδώ πάνω άρχισα να φοράω ότι μου κατέβει στο κεφάλι και να λέω "δε γαμιέται, ποιός θα με ξαναδεί μετά που θα φύγω?"
Εδώ κόλλησα με τα hands free και δεν μπορώ να τα βγάλω πια από τα αυτιά μου, καθότι μένω μακριά από το τει και κάπως πρέπει να κάνω τον ατέλειωτο ποδαρόδρομο να φαίνεται λιγότερο μαρτύριο... Ναι! εδώ ήταν που ήπια πρώτη φορά υποβρύχιο ΚΑΙ μπόμπα και μετά ξερνούσα ενώ ορκιζόμουν "ποτέ ξανά". Εδώ πάτησα και τον όρκο μου. Εδώ, εδώ εδώ...
Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ πώς υπάρχει καθηγητής που θα φώναζε "ω ρε πούστη μου!" κρατόντας το κεφάλι του με απελπισία, μετά απο ένα σωρό μπούρδες που του αράδιασαν οι βαριεστημένοι φοιτητές... Όπως και καθηγήτρια που θα με ρωτούσε "γιατί κλαίς?" και θα έβλεπα στα μάτια της πως δεν ρωτάει από υποχρέωση, αλλά από αληθινό και ανθρώπινο ενδιαφέρον. Δεν φανταζόμουν πως θα μου έδιναν παγοθήκη με λιωμένο πάγο και απτόητη, καφετιά κατσαρίδα να επιπλέει εντός και θα μου έλεγαν: "πάρτο και καν'το ότι νομίζεις...!" το πρώτο μου βράδυ στην δουλειά. (όχι, το θεματάκι με τα ζωύφια το είχα ανέκαθεν, δεν έχει να κάνει με αυτό το ατυχές περιστατικό!)
Φέρνω καμιά φορά στο μυαλό μου εκείνες τις souper douper θεοτικές downήλες που μας έπιαναν ταυτόχρονα με τον Τζίμη Μπακόπουλο, και καθόμασταν χάμω στο άδειο δωμάτιο, καπνίζαμε black devil (jesus christ....) και ακούγαμε με θρησκευτική ευλάβια, προσπαθόντας να καταλάβουμε τί σκατά θέλει να πεί ο ποιητής στα τραγούδια των red hot chily peppers. Και μετά βάζαμε τσίτα black eyed peas για να οξυγονοθεί πάλι ο καημένος αυτός εγκέφαλος... Θυμάσαι ρε Αγνή? Που θα τα ξαναζήσουμε αυτά ρε? Ίσως σε κάποια άλλη ζωή, αν υπάρχει ή σε κάποιο όνειρο τη νύχτα, αποσπασματικά και χωρίς να θυμόμαστε τίποτα το επόμενο πρωί. Μόνο ένα ανεξήγητο χαμόγελο στα χείλη θα υπάρχει, υποσυνείδητα i guess...
Δηλώνω σε όσους διάβασαν μέχρι εδώ πως δεν την παλεύω κάστανο να συνεχίσω την απαρίθμηση των αναμνήσεων της φοιτητικής μου ζωής γιατί είμαι ευσυγκίνητη και θα αρχίσω να κάνω σαν βλαμμένο σε λίγο... Ίσως να συνεχίσω some other time, ίσως και όχι. Έτσι κι αλλιώς όσα και να πώ, τα συναισθήματα δεν αλλάζουν. Μόνο η θλίψη θα μεγαλώνει όταν θα είμαι πλέον αλλού και θα διαβάζω ξανά αυτές τις γραμμές. Λένε: "Mην λυπάσαι που τελείωσε. Να χαίρεσαι που συνέβει..." Είμαι τρελή από χαρά που συνέβει. Ούτε μια στιγμή από τα τέσσερα αυτά χρόνια δεν θα αφήσω να χαθεί από την μνήμη μου...

Ο εραστής της λαίδης Τσάτερλι

"Μερικές φορές απογοητεύομαι αλλά τότε έρχεσαι στο νού μου εσύ.Δεν πειράζει. Όλες οι άσχημες εποχές που εμφανίστηκαν κατά καιρούς δεν μπόρεσαν να σβήσουν το άνθος, ούτε καν την αγάπη. Ούτε την δική μου αγάπη για σένα θα μπορέσουν να σβήσουν, αυτή τη μικρή φλόγα που καίει ανάμεσα σε σένα και σε μένα. Του χρόνου θα είμαστε μαζί. Και παρόλο που φοβάμαι, πιστεύω στηΝ κοινή μας ζωή. Ένας άντρας πρέπει να αντιστέκεται, να δίνει τον καλύτερο εαυτό του και να έχει εμπιστοσύνη σε κάτι ανώτερο. Κανένας δεν μπορεί να εξασφαλίσει απόλυτα το μέλλον του, παρά μόνο εάν πιστεύει στον καλό εαυτό του και σε μια δύναμη που κρύβεται πέρα απο αυτόν. Έτσι εγώ πιστεύω σε αυτή τη μικρή φλόγα που υπάρχει μεταξύ μας. Αυτό είναι τώρα για μένα το μόνο πράγμα που υπάρχει στον κόσμο. Δεν έχω φίλους, αληθινούς φίλους. Έχω μόνο εσένα. Και το μόνο που με νοιάζει τώρα στην ζωή μου είναι αυτή η μικρή φλόγα.
Γι'αυτό και δεν θέλω να αρχίσω να σε σκέφτομαι. Αυτή η σκέψη με βασανίζει και ούτε και εσένα σου κάνω καλό. Δεν μου αρέσει που είσαι μακριά μου. Αν όμως αρχίσω να στεναχωριέμαι θα είναι χειρότερα. Υπομονή, πάντα υπομονή. Αυτός είναι ο τεσσαρακοστός μου χειμώνας. Κι ούτε μπορώ να διορθώσω τους προηγούμενους. Όμως αυτόν τον χειμώνα θα προσκολληθώ στη μικρή μου φλόγα και θα νιώθω ήρεμος. Κι ούτε πρόκειται να αφήσω τον κόσμο να μου την σβήσει με την ανάσα του. Πιστεύω σε ένα μυστήριο ανώτερο, που δεν πρόκειται να αφήσει το άνθος να χαθεί. Κι αν εσύ είσαι στη Σκοτία και εγώ στο Μίντλαντ και δεν μπορώ να σε σφίξω πάνω μου, έχω όμως κάτι από σένα. Η ψυχή μου πεταρίζει ήρεμα μαζί σου στη μικρή φλόγα και είναι σαν να νιώθω την γαλήνη του έρωτα. Ο έρωτας μας γέννησε τούτη τη φλόγα. Μόνο που είναι κάτι πολύπλοκο, χρειάζεται υπομονή και ένα μεγάλο διάλειμμα.
Έτσι μου αρέσει τώρα η αποχή από τον έρωτα, αφού η γαλήνη προέρχεται από τον έρωτα. Μου αρέσει να είμαι εγκρατής τώρα. Μου αρέσει όπως στις νυφάδες του χιονιού αρέσει το χιόνι. Είναι όμορφη αυτή η εγκράτεια, ένα ήρεμο διάλειμμα στον έρωτά μας, ένα διάλειμμα ανάμεσά μας σαν μια λευκή νυφάδα που μοιάζει με μια διπλή φλόγα. Κι όταν έρθει στ'αλήθεια η άνοιξη, όταν θα ξαναβρεθούμε μαζί, τότε ο έρωτας μας θα κάνει τη μικρή φλόγα να γίνει κίτρινη και λαμπερή, πιο λαμπερή. Όχι όμως τώρα, όχι ακόμα! Τώρα πρέπει να είμαστε εγκρατείς. Είναι καλή η εγκράτεια, ποτάμι που δροσίζει την ψυχή μου. Το ποτάμι της κυλάει τώρα ανάμεσά μας. Είναι σαν το δροσερό νερό, σαν την βροχή. Πώς μπορούν οι άντρες να γυρνάνε με την μία και με την άλλη, αφού δεν μπορούν να χορτάσουν τη δίψα τους? Τι φοβερό να είναι κανείς σαν τον Δον Ζουάν, ανίκανος να απολαύσει με την ησυχία του τον έρωτα, ανίκανος να έχει την φλόγα του αναμμένη, ανίκανος να μείνει εγκρατής στα δροσερά διαλείμματα, όπως δίπλα σε ένα ποτάμι!
Τόσα πολλά λόγια αφού δεν μπορώ να σ'αγγίξω. Αν μπορούσα να κοιμηθώ με σένα στην αγκαλιά μου, το μελάνι θα έμενε στο μελανοδοχείο. Μπορούμε όμως να είμαστε εγκρατείς μαζί, ακριβώς όπως μπορούμε να κάνουμε έρωτα. Ωστόσο θα πρέπει να μείνουμε χώρια για λίγο, και αυτό νομίζω πως είναι και το πιο φρόνιμο. Να μπορούσε μόνο κανείς να είναι σίγουρος!
Δεν πειράζει όμως, δεν πειράζει. Δεν πρόκειται να κουραστούμε. Πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στη μικρή φλόγα και σε εκείνο τον ανώνυμο Θεό που την κρατάει αναμμένη. Υπάρχει τόσο πολυ από σένα εδώ πέρα, στ'αλήθεια, που είναι κρίμα να μην σε έχω ολόκληρη.
Δεν μπορώ καν να σταματήσω να σου γράφω. Έχουμε τόσα πολλά κοινά τώρα πια, και δεν έχουμε παρά να μείνουμε πιστοί σε αυτά και να ρυθμίσουμε τον δρόμο μας έτσι ώστε σύντομα να συναντηθούμε. Ο Τζον Τόμας λέει καληνύχτα στη λαίδη Τζέιν. Η καρδιά του είναι λιγάκι λυπημένη αλλά γεμάτη ελπίδα."

Η βασίλισσα της μελαγχολίας

Καθισμένη σε μια πολυθρόνα στην υποδοχή του πλοίου, ήταν σαν να φώναζες με την σιωπή σου πως μια ζωή στο περιθώριο και την αφάνεια, την αξίζεις πια αυτή τη θέση. Σε κοινή θέα, σε μια άκρη του δωματίου, για να μπορούν όλοι να δουν που σε οδήγησε η μοναξιά σου. Το λεπτό σου σώμα αναπάυεται μεγαλόπρεπα όπως έχεις ανεβάσει τα πόδια σου πάνω στο κάθισμα. Είσαι κουλουριασμένη μα και τόσο αδύνατη που βολεύεσαι μια χαρα στον μικροσκοπικο σου θρόνο. Βασίλισσα της Μελαγχολίας θα σε ονομάσω. Το χλωμό δέρμα κάτω από τα μάτια σου έχει σκουρύνει -μώβ μου φαίνεται από δώ που στέκομαι και σε παρατηρώ- από την αυπνία και τις καταχρήσεις. Ναρκοτικά, τσιγάρο, ποτό και ποιός ξέρει τι άλλο... Κοντά σου στέκονται και συζητούν χαμηλόφωνα 3-4 προστάτες. Που σε πάνε? Κάπου καλύτερα? Ποιός νοιάστηκε τι είναι καλύτερα για σένα? Μάλλον ποτέ κανείς δεν μπήκε στον κόπο να σε ρωτήσει. Αδύναμη όπως ήσουν πάντα, έπαιρναν οι άλλοι τις αποφάσεις στην θέση σου. Όμως τι σε οδήγησε ώς εκεί? Ποιούς δαίμονες προσπάθησες να νικήσεις ζητόντας βοήθεια από σκόνη και σύριγγες? Δεν έχουν όλοι την ίδια δύναμη μέσα τους θα μου πείς... Και σύ φαίνεσαι αδύναμη τώρα, και παραδομένη στη μοίρα σου. Δεν με ξεγελάς όμως. Ίσως να μην κατάφερες να επιβληθείς στους καπνούς που έκαναν τα πολύχρωμα όνειρά σου εφιάλτες, μα τώρα έστω και σε ένα μικρό δωμάτιο σαν αυτό, σε βλέπω να επιβάλεις αυταρχικά την παρουσία σου. Με μάτια κλειστά, και χείλη σφραγισμένα Βασίλισσα της Μελαγχολίας. Μέσα σου κρύβεις τη δύναμη...

"Αράχνη στο στόμα"

"-δεν σε βλέπω πιά-
ανοίγω με το χέρι το ξύλινο συρτάρι
παίρνω μαχαίρι και πιρούνι
χωρίζω στα δυο τα ανάκατα γράμματα
της ασημένιας πιατέλας
και γράφω στη μέση:
-τί κάνουν όλοι αυτοί οι ξένοι στο σπίτι μου?-


Ακούς ομιλίες. Το δωμάτιο ξεχειλίζει από ζωηρές και χαρούμενες φωνές. Προσπαθείς να ξεχωρίσεις τις γυναίκες, τους άνδρες, τα παιδιά, μα μπερδεύεσαι. Δεν σε βοηθάει ούτε το φώς που είναι χαμηλό και σε αφήνει να δείς μόνο τις φιγούρες τους που περιφέρονται γύρω σου. Κάπου κάπου νιώθεις ένα τρυφερό και γεμάτο στοργή χάδι στα μαλλιά σου, μα δεν μπορείς να ψελλίσεις ονόματα πια... Το μυαλουδάκι σου είναι τόσο κουρασμένο. Σε βλέπω να σηκώνεις αργά και εξεταστικά το χέρι σου και να ψηλαφίζεις το προσωπό σου. Σαν να μην το θυμάσαι πια. Σαν να ακουμπάς μια ανέκφραστη μάσκα. Οι βαθειές ρυτίδες κάτω από τα δαχτυλά σου δεν σου είναι γνώριμες. Το κατεβάζεις πάλι. Οι φωνές και οι κουβέντες τραβούν πάλι την προσοχή σου. Γυρνάς το κεφάλι τριγύρω με ένα αχνό χαμόγελο, σαστισμένα... Ποιά είναι αυτα τα παιδιά που γελούν? Γιατί σου φαίνονται γνωστές οι φωνούλες τους μα δεν τις αναγνωρίζεις? Φοβάσαι λιγάκι μα η ζεστασιά που νιώθεις είναι αρκετά παρήγορη... Ένα όμορφο σάλι στολίζει τους ώμους σου. Νιώθεις την αγάπη και την φροντίδα γύρω σου μα τα μάτια σου είναι θολά και αδύναμα... Λές και είναι όλα -ονόματα, πρόσωπα, χρώματα, εικόνες-ανακατεμένα πάνω σε μια ασημένια πιατέλα μπροστά σου. Όχι, δεν αναγνωρίζεις κανέναν.
-Τι κάνουν όλοι αυτοί οι ξένοι στο σπίτι μου?-

Άτιτλο.

Δεν υπάρχει μέρα που να μην περάσω από κεί... Είτε μεσημέρι είτε απόγευμα, με αναγνωρίζεις πάντα, μάλλον από την φωνή και το πακέτο μου εμφανίζεται αστραπιαία πανω στο πορτάκι... Δεν σου λέω πια ούτε τη μάρκα. Με ξέρεις και με θυμάσαι. Όχι βέβαια αρκετά ωστε να πούμε κατι παραπάνω από ένα "γειά σας"... Εγώ πάλι μάλλον από συμπάθεια αγοράζω μόνο από κεί τα τσιγάρα μου.. Φτάνοντας εκεί ξέρω ακριβώς τι θα δώ. Τα μαλλιά σου παντα περιποιημένα και λίγο σγουρά σχηματίζουν όμορφες μπούκλες που πλαισιώνουν τον άσπρο σου λαιμό, ένας χρυσός σταυρός περασμένος σε λεπτή αλυσίδα, και η μπλούζα σου λίγο παλιομοδίτικη λόγω ηλικίας... Είσαι πάντα πρόσχαρη και με ζωηρή φωνή. Ακόμα και έτσι όμως, όταν ανταλλάζουμε τις πλέον συνηθισμένες λέξεις "ευχαριστώ" και "παρακαλώ" ο τόνος σου έχει μια έκληξη...σαν να ξαφνιάζεσαι που κάποιος είναι ευγενικός μαζί σου. Δεν έχεις καταλάβει ακόμα οτι σε έχω συμπαθήσει τόσο? Αυτός ο κύριος που κάθεται καμιά φορά στην θέση σου ποιός είναι? Είμαι χρόνια εκεί και είσαι ένα γνώριμο πρόσωπο που μου αρέσει να βλέπω καθημερινά. Όταν λείπεις απογοητεύομαι λιγάκι... Και σήμερα εδώ λοιπόν. Ακριβώς οι ίδιες κινήσεις, από το να βγάλω τα χρήματα μέχρι να σκύψω στο παραθυράκι και να απλώσω το χέρι μου στο πακέτο. Γιατί τρέμει το χέρι σου σήμερα? Σε κοίταξα όπως πάντα, με χαμόγελο. Ήξερα άλλωστε ακριβώς τι θα δώ. Όλα γίνονται μηχανικά σε τέτοια καθημερινά πράγματα. Έχω ήδη απομακρυνθεί από το περίπτερο και έχω ρίξει τα τσιγάρα βιαστικά μέσα στην τσάντα μου. Η φωνή σου ήταν πιο χαμηλή σήμερα, ίσα που κατάφερα να σε ακούσω.... Και κάτι δεν ταίριαζε στην εικόνα σου. Τα χρώματα ήταν σωστά, τα αντικείμενα γύρω σου μέσα στον περιορισμένο σου χώρο το ίδιο. Και όμως κάτι δεν είναι σωστό. Βιαζόμουν πολύ αλλα τώρα όσο απομακρύνομαι συνθέτω όλο και πιο γρήγορα τη μορφή σου. Σχεδόν δεν βλέπω αυτα που υπάρχουν γύρω μου γιατί προσπαθώ να επικεντρωθώ σε σένα. Το στόμα σου ήταν αλοιωμένο και κοκκινο και γύρω από το μάτι σου είχες μια μεγάλη μελανιά. Την επόμενη μέρα δεν ήσουν εκεί...δεν μπόρεσα να μην κοιτάξω καχύποπτα τον "αντικαταστάτη" σου... Αυτός ήταν? Μετά απο κείνη τη μέρα, μου φαίνεσαι διαφορετική. Διαβάζω στα μάτια σου μια περηφάνια και μια δύναμη που με ξαφνιάζουν ευχάριστα. Σα να έγινες μια άλλη μέσα σε λίγεσ μέρες. Στους άλλους που σε ξέρουν θα φαίνεσαι αλλόκοτη τώρα που άλλαξες. Μη σε νοιάζει, εγώ ξέρω.... Σε θαυμάζω.

"Ανύπαρκτες θάλασσες: πάντα θα τις γυρεύουμε. Ακόμα και άθελά μας πάντα εκεί θα βρίσκουμε τα ομορφότερα κοχύλια...."

Χθές το βράδυ είδα ένα όνειρο... Είδα εκείνον τον παππούλη με τα γκρίζα μαλλιά και τα ευγενικά μάτια. Δεν μου μίλησε αλλά ήταν σαν να γύριζα πάλι εκεί, στο παλιό καφενείο με τα περιποιημένα ράφια και το μαγκάλι... Τον είδα να φτιάχνει ριζόγαλο, λεμονάδα...να βάζει τα μεγάλα του γυαλιά, να παίρνει μολύβι και χαρτί και να κάνει λογαριασμούς σκεπτικός... Στον τοίχο κρέμεται η Διακύρηξη της Ελευθερίας του Βενιζέλου και μέσα στο συρτάρι του έχει πορτοφόλι, ένα παλιό ρολόι και δυο βαζάκια με καφέ και ζάχαρη.... Τα μπρίκια είναι παντα καθαρά και τοποθετημένα στη σειρά. Αυτό το καφενείο έχει μέσα οτι θες... Από ονειρεμένες σοκολάτες και γκοφρέτες μέχρι εργαλεία και τρόφιμα... Μας θυμάμαι να καθόμαστε γύρω από το μαγκάλι με τις παλάμες μας ανοιχτές για να ζεσταθούμε.. Είναι σαν να σε βλέπω τώρα που τρίβεις τα χέρια σου ευχαριστημένος και μου χαμογελάς. Θυμάσαι τα τραγούδια που μου έλεγες και γελούσαμε παρέα στην αυλή? Η ποντικίνα που φωνάζει τα παιδιά της....και άλλα τόσα πολλά... Σου ζητούσα να μου τα ξαναπείς πιο αργά για να προλάβω να τα γράψω κάπου. Η γιαγιά μαλλον είναι στην κουζίνα τέτοια ώρα. Πιθανότατα θα μαγειρεύει κάποιο λαχταριστό φαγητό. Νομίζω πως μπορώ ακόμα και να το μύρισω... Σε λιγο θα μπεί και αυτή στο καφενείο και θα σου στρώσει να φας. Μια σκούρα κόκκινι πετσέτα πάνω στο τραπέζι, μαχαιροπίρουνα, το πιάτο σου και εγώ απέναντί σου να τρώω και να βλέπω και τηλεόραση... Βέβαια μετά το φαγητό η γιαγιά θα με βάλει με το ζόρι για ύπνο αλλα ποιός νοιάζεται? Πέρασα τόσο όμορφα και σήμερα μαζί σου παππού...

Η πεταλούδα της νύχτας.

Πήγαινα προς Πειραιά με τον ηλεκτρικό και την είδα να μπαίνει βιαστικά και να κάθεται άτσαλα στο πρώτο κάθισμα που βρήκε μπροστά της. Έπεσε βαριά λες και ήταν τόσο κουρασμένη... Και σένα θα σου τράβαγε το βλέμμα. Φορούσε ένα φτηνό μαύρο φόρεμα. Κοντό και σατέν. Το καλσόν της ήταν διχτυωτό και φαινόταν πολυχρησιμοποιημένο. Έκανε τα αδύνατα πόδια της να δείχνουν ακόμα πιο λεπτά και άχαρα. Ψηλές και άβολες μαύρες γόβες, μικρό τσαντάκι και κακοφτιαγμένα μαλλιά. Τα χείλια της στραφτάλιζαν όμορφα και μου άρεσαν τα σκουλαρίκια της... Είχε όμως μια θλίψη...Τέτοιο θλιμμένο βλέμμα λίγες φορές έχω δεί σε ανθρώπινα μάτια. Λές και πήγαινε για εκτέλεση φαινόταν. Σαν να περνούσαν από μπροστά της οι ωραιότερες στιγμές της ζωής της και δεν ήξερε ποιά να πρωτοκοιτάξει.. Τα μάτια της ήταν υγρά, έτοιμα να κλαψουν και κόκκινα. Με είδε που την κοιτούσα. Άλλοι κρυφογελούσαν και έκαναν νόημα ο ένας στον άλλο και άλλοι κοιτούσαν με απέχθεια και αποδοκιμασία. Χαμήλωσε το βλέμμα και έκανα το ίδιο... Ποιός ξέρει που πάει, πως θα της φερθούν και πότε θα γυρίσει σπίτι...? πώς μπορείς να μιλήσεις σε έναν τέτοιον ανθρωπο και τι να του πείς....? Όταν βλέπεις αυτή τη θλίψη στα μάτια κάποιου, μόνο ένα καλοσυνάτο βλέμμα μπορείς να του χαρίσεις και αυτός θα το αρπάξει με λαχτάρα... Δεν μπορώ να φανταστώ πως νιώθεις..αλλά όταν κοιταχτήκαμε σου ψιθύρισα "να προσέχεις..." Το ξέρω πως με άκουσες... Και δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι τα λόγια που είχα διαβάσει κάποτε, και που μου ήρθαν στο μυαλό μόλις σε είδα... "Κάτι μέσα μου δακρύζει συνεχώς. Αποτραβιέται σε μια γωνιά να μην το βλέπουν και δακρύζει...."