Η πεταλούδα της νύχτας.

Πήγαινα προς Πειραιά με τον ηλεκτρικό και την είδα να μπαίνει βιαστικά και να κάθεται άτσαλα στο πρώτο κάθισμα που βρήκε μπροστά της. Έπεσε βαριά λες και ήταν τόσο κουρασμένη... Και σένα θα σου τράβαγε το βλέμμα. Φορούσε ένα φτηνό μαύρο φόρεμα. Κοντό και σατέν. Το καλσόν της ήταν διχτυωτό και φαινόταν πολυχρησιμοποιημένο. Έκανε τα αδύνατα πόδια της να δείχνουν ακόμα πιο λεπτά και άχαρα. Ψηλές και άβολες μαύρες γόβες, μικρό τσαντάκι και κακοφτιαγμένα μαλλιά. Τα χείλια της στραφτάλιζαν όμορφα και μου άρεσαν τα σκουλαρίκια της... Είχε όμως μια θλίψη...Τέτοιο θλιμμένο βλέμμα λίγες φορές έχω δεί σε ανθρώπινα μάτια. Λές και πήγαινε για εκτέλεση φαινόταν. Σαν να περνούσαν από μπροστά της οι ωραιότερες στιγμές της ζωής της και δεν ήξερε ποιά να πρωτοκοιτάξει.. Τα μάτια της ήταν υγρά, έτοιμα να κλαψουν και κόκκινα. Με είδε που την κοιτούσα. Άλλοι κρυφογελούσαν και έκαναν νόημα ο ένας στον άλλο και άλλοι κοιτούσαν με απέχθεια και αποδοκιμασία. Χαμήλωσε το βλέμμα και έκανα το ίδιο... Ποιός ξέρει που πάει, πως θα της φερθούν και πότε θα γυρίσει σπίτι...? πώς μπορείς να μιλήσεις σε έναν τέτοιον ανθρωπο και τι να του πείς....? Όταν βλέπεις αυτή τη θλίψη στα μάτια κάποιου, μόνο ένα καλοσυνάτο βλέμμα μπορείς να του χαρίσεις και αυτός θα το αρπάξει με λαχτάρα... Δεν μπορώ να φανταστώ πως νιώθεις..αλλά όταν κοιταχτήκαμε σου ψιθύρισα "να προσέχεις..." Το ξέρω πως με άκουσες... Και δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι τα λόγια που είχα διαβάσει κάποτε, και που μου ήρθαν στο μυαλό μόλις σε είδα... "Κάτι μέσα μου δακρύζει συνεχώς. Αποτραβιέται σε μια γωνιά να μην το βλέπουν και δακρύζει...."