"Ανύπαρκτες θάλασσες: πάντα θα τις γυρεύουμε. Ακόμα και άθελά μας πάντα εκεί θα βρίσκουμε τα ομορφότερα κοχύλια...."

Χθές το βράδυ είδα ένα όνειρο... Είδα εκείνον τον παππούλη με τα γκρίζα μαλλιά και τα ευγενικά μάτια. Δεν μου μίλησε αλλά ήταν σαν να γύριζα πάλι εκεί, στο παλιό καφενείο με τα περιποιημένα ράφια και το μαγκάλι... Τον είδα να φτιάχνει ριζόγαλο, λεμονάδα...να βάζει τα μεγάλα του γυαλιά, να παίρνει μολύβι και χαρτί και να κάνει λογαριασμούς σκεπτικός... Στον τοίχο κρέμεται η Διακύρηξη της Ελευθερίας του Βενιζέλου και μέσα στο συρτάρι του έχει πορτοφόλι, ένα παλιό ρολόι και δυο βαζάκια με καφέ και ζάχαρη.... Τα μπρίκια είναι παντα καθαρά και τοποθετημένα στη σειρά. Αυτό το καφενείο έχει μέσα οτι θες... Από ονειρεμένες σοκολάτες και γκοφρέτες μέχρι εργαλεία και τρόφιμα... Μας θυμάμαι να καθόμαστε γύρω από το μαγκάλι με τις παλάμες μας ανοιχτές για να ζεσταθούμε.. Είναι σαν να σε βλέπω τώρα που τρίβεις τα χέρια σου ευχαριστημένος και μου χαμογελάς. Θυμάσαι τα τραγούδια που μου έλεγες και γελούσαμε παρέα στην αυλή? Η ποντικίνα που φωνάζει τα παιδιά της....και άλλα τόσα πολλά... Σου ζητούσα να μου τα ξαναπείς πιο αργά για να προλάβω να τα γράψω κάπου. Η γιαγιά μαλλον είναι στην κουζίνα τέτοια ώρα. Πιθανότατα θα μαγειρεύει κάποιο λαχταριστό φαγητό. Νομίζω πως μπορώ ακόμα και να το μύρισω... Σε λιγο θα μπεί και αυτή στο καφενείο και θα σου στρώσει να φας. Μια σκούρα κόκκινι πετσέτα πάνω στο τραπέζι, μαχαιροπίρουνα, το πιάτο σου και εγώ απέναντί σου να τρώω και να βλέπω και τηλεόραση... Βέβαια μετά το φαγητό η γιαγιά θα με βάλει με το ζόρι για ύπνο αλλα ποιός νοιάζεται? Πέρασα τόσο όμορφα και σήμερα μαζί σου παππού...