Ο χαμένος τα παίρνει όλα!

Σήμερα ξύπνησα ανάποδα. Η αιτία άγνωστη, και κάθισα να το σκεφτώ φτιάχνοντας ένα βαρύ καφέ.
Σκέφτομαι το όνειρο που είδα χτές βράδυ. Ακατάληπτες εικόνες και πολλά χρώματα. Δεν ξέρω τί μπορεί να σημαίνει, αλλά μου φέρνει μελαγχολία. Σε λίγες μέρες, πρέπει να ξαναπάω στη σχολή. Κάποτε δεν ήθελα να φύγω, και τώρα ψάχνω τρόπο να το αποφύγω με κάθε κόστος. Ξέρω πως είναι κάπως παράξενο αυτό που λέω μιάς και μερικά μόλις post πιο πρίν, υμνούσα την φοιτητική ζωή. Δεν φταίω εγώ. Εγώ δεν άλλαξα. Έμεινα και θα μένω πάντα αυτή που ήμουν. Οι άλλοι άλλαξαν, και γι'αυτό τη σιχάθηκα την φοιτητική ζωή. Μου θυμίζει τις καλές στιγμές και έτσι η προδωσία πονάει χειρότερα. Θα μου περάσει, σίγουρα. Πάντα περνάει. Απλά όσο περνάει ο καιρός, ανακαλύπτω ένα σωρό πραγματα που δεν ήξερα. Τελικά τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις. Είναι πολύ άσχημο να βλέπεις μια από τις καλύτερες φίλες σου να πέφτει σταδιακά στα μάτια σου, τόσο που σχεδόν να μην την βλέπεις πια. Δεν ξέρω τί με πλήγωσε πιο πολύ. Όλα αυτά που έγιναν, ή το πόσο ύπουλα έμειναν κρυμένα? Ίσως κάποτε να τα διαβάσει όλα αυτά, αλλά ειλικρινά είναι το τελευταίο πράγμα που με απασχολεί. Κάποιες στιγμές νιώθω κάτι μέσα μου να με τρώει, να θέλει να βγεί έξω και να σπάσει οτιδήποτε υπάρχει μέσα στο δωμάτιο. Θέλω να της τα ψάλω αλλά τί θα βγεί? Δεν θα είμαστε ποτέ ξανά όπως πρίν και το ξέρει.
Έχω τα πράγματά της σε ένα χάρτινο κουτί και σκέφτικα πολλές φορές να της τα στείλω. Μετά άλλαξα γνώμη, και αυτό έγινε καμιά δεκαριά φορές. Είναι και κάποια άλλα, τα πιο αγαπημένα, όπως ένα μικρό βιβλιαράκι που λέγεται "τί είναι φιλία", που τα άφησα πίσω. Να τα βρώ τώρα που θα ξαναπάω, και να τα έχω στο καινούριο μου σπίτι. Για να τη νιώθω συνέχεια κοντά μου, μιας και αυτή τελείωσε με τη σχολή. Βέβαια όλα έχουν αλλάξει από τη μέρα που τα άφηνα πίσω. Τα υπόλοιπα λοιπόν έχουν μείνει στο κουτί τους και δεν τολμάω ούτε να το ανοίξω. Τα κοιτάω, και στο μυαλό μου έρχονταιεικόνες που θέλω να ξεχάσω. Προσπαθώ να δώ όλες μου τις αναμνήσεις μέσα από ένα γυαλί που να παραμορφώνει μόνο το πρόσωπό της. Θέλω να τη σβήσω από παντού. Το μισώ αυτό που μου συνέβει. Την προδωσία. Σε κάνει να νιώθεις μικρός. Βλέπεις σε όλο της το μεγαλείο μπροστά σου, την αδυναμία σου να ελέγχεις τα πάντα και ιδιαίτερα την συμπεριφορά των άλλων προς εσένα.
Νιώθω πολύ μόνη. Είμαι σε ένα σπίτι με τόσους ανθρώπους, κι όμως νιώθω μόνη. Έχει περάσει τόσος καιρός και ακόμα δεν μπορώ να το δεχτώ. Είναι πολύ γελοίο να προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου πως είναι ένα όνειρο και σε λίγο θα ξυπνήσεις. Εφιάλτης είναι, και τον ζώ εντελώς ξύπνια. Πάντα έβλεπα την φιλία σαν τον ισχυρότερο δεσμό που μπορεί κανείς να έχει με κάποιον άλλο. Νόμιζα πως ότι κι αν συμβεί, μια φιλία δεν πεθαίνει ποτέ. Πάντα, πάντα, όταν ξαναθυμάσαι στιγμές ξαναφουντώνει. Και δεν έχει σημασία πόσο καιρό έμεινε σβηστή η φωτιά. Δεν είναι, έλεγα, σαν τον έρωτα που άμα χαθεί η μαγεία τελειώνει οριστικά. Η πραγματική φιλία πάντα συνδέει αόρατα δυο ανθρώπους, γιατί αυτά που ζείς με τους φίλους σου ξεπερνούν σε ποιότητα και ένταση όσα ζεις μέσα σε μία σχέση. Οι ανάγκες που σου καλύπτει ένας φίλος είναι ζωτικές. Χωρίς σύντροφο μπορώ να ζήσω, έλεγα. Χωρίς φίλους όχι. Έλα όμως που έτυχε ο έρωτας μου να ξαναφουντώσει... Και τότε κατάλαβα πως αυτό συνέβει γιατί είναι αληθινός. Ο καθρεύτης όμως της φιλίας έσπασε οριστικά, και δεν μπορώ να δώ τίποτα πια όπως το έβλεπα και πρίν. Είναι όλα αλλοιωμένα. Να σου πώ κάτι όμως? Ίσως να είναι καλύτερα που ήρθαν έτσι τα πράγματα. Τώρα ξέρω πως δεν είναι όλοι καλοί και είμαι προσεκτική. Θα βάλω τα δυνατά μου να το ξεχάσω αυτό που έγινε, γιατί έτσι πρέπει. Όλοι αυτό κάνουμε, επιβιώνουμε.
Δεν ξέρω αν θα εμπιστευτώ ξανά κάποιον στο βαθμό που συνήθιζα, και δεν την συγχωρώ που αυτό συμβαίνει εξ'αιτίας της. Όπως δεν την συγχωρώ που εξ'αιτίας της απομακρύνθηκα και από την υπόλοιπη παρέα. Δεν είναι δυνατόν να νιώθω το ίδιο, για όσους δεν με υποστήριξαν ούτε για μια στιγμή σε όσα έγιναν. Ήθελα κάποιον να μιλήσω, και όλοι μου γύρισαν την πλάτη. Όποιος κι αν ήταν ο λόγος που το έκαναν, το αποτέλεσμα παραμένει ίδιο. Το να ακούσεις τον άλλον, να τον αφήσεις να βγάλει από μέσα του αυτά που τον βασανίζουν γλιτώνοντας τον από το να κάτσει στο κρεβάτι και να συνομιλήσει με το απέναντι ντουβάρι, είναι μια πράξη γεμάτη κατανόηση. Μα τί άλλο πέρα από κατανόηση ζητάμε από τους φίλους μας? Δεν χρειαζόταν να πάρει κάποιος θέση υπέρ μου, ξέρω μια χαρά πότε έχω δίκιο και δεν χρειάζομαι επιβεβαίωση. Την φυσική τους παρουσία ήθελα και δεν την είχα. Έτσι κατάλαβα πως δεν μπορώ να βασίζομαι σε αυτούς και για κάτι σημαντικότερο. Σε κάθε δύσκολη στιγμή θα λείπουν , όπως έλειπαν και σε αυτήν. Προτιμώ λοιπόν να απομακρυνθούν από τη ζωή μου, γιατί οι φίλοι δεν είναι μόνο για τις χαρές και τα γλέντια. Οι φίλοι φαίνονται στις δύσκολες στιγμές, όταν τους έχεις ανάγκη. Εγώ ήμουν πάντα εκεί, και χωρίς ποτέ κανείς να μου το ζητήσει. Ήξερα πότε έπρεπε να σταθώ δίπλα στους φίλους μου και κανένας δεν μπορεί να ισχυριστεί το αντίθετο. Όλα αυτα μάλλον έγιναν για καλό. Τώρα ξέρω ποιοί με νοιάζονται στ'αλήθεια. Η ζωή μου δεν θέλω να είναι γεμάτη από ανθρώπους που στέκονται σαν γλάστρες, για να την ομορφαινουν επιφανειακά. Να δείχνω περιτριγυρισμένη από τόσους πολλούς που τελικά δεν με ξέρουν και δεν τους ξέρω. Χρειάζομαι ανθρώπους να βρίσκονται δίπλα μου ουσιαστικά, γιατί είμαι και γώ άνθρωπος, και έχω κακές στιγμές, στεναχώριες και προβλήματα. Αν εκείνες τις στιγμές είμαι μόνη, τότε θα είμαι πάντα.
Έχω πολύ θυμό μέσα μου, αλλά προσπαθώ να τον διοχετεύσω σε κάτι λιγότερο καταστροφικό. Δεν θέλω να δηλητηριάζω τις σκέψεις μου και να γίνομαι εκδηκητική. Δεν μου πάει. Καμιά φορά στεναχωριέμαι πάρα πολύ και αναρωτιέμαι γιατί, αλλά δεν υπάρχει απάντηση σε αυτό και το ξέρω. Έτσι είναι η ζωή, και αυτά τα πράγματα δεν προβλέπονται. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να μαζεύουμε τις δυνάμεις μας κάθε φορά που κάτι μας καταβάλει, και να το ξεπερνάμε όσο γρηγορότερα γίνεται.
Το μόνο που μου έμεινε όταν ένιωθα μόνη ήταν η βεβαιότητα πως εγώ είχα κάνει αυτό που έπρεπε. Ότι έμεινα πιστή στις αξίες που είχα ως άνθρωπος και δεν έχασα το επίπεδό μου για χάρη κανενός. Η απόλυτη σχέση που έχεις με τον εαυτό σου, σε τέτοιες περιπτώσεις, περνάει σε μια άλλη διάσταση και η πίκρα αρχίζει να υποχωρεί. Είναι που είσαι περήφανος για τον εαυτό σου, και η περηφάνια είναι ωραία. Σε γεμίζει με δύναμη να προχωράς παρακάτω. Το σημαντικότερο βέβαια είναι, πως αυτή τη δύναμη δεν την παίρνεις από πουθενά αλλού, παρά μόνο μέσα από τον ίδιο σου τον εαυτό. Μαγικό?