Oι αξίες στα χρόνια της χολέρας.

Δεν είναι πολύ συχνό φαινόμενο, όταν όλα πάνε σκατά να έρθει ακόμα ένα και να τα κάνει χειρότερα?
Είναι εκείνη η στιγμή που σκέφτεσαι, οκ, χειρότερα δεν γίνεται! Και ξαφνικά νιώθεις μια κλοτσιά, και ώς δια μαγείας βρίσκεσαι 3 μέτρα πιο κάτω... Σαν να αργοπεθαίνεις ρε παιδί μου, και έρχεται κάποιος ακάλεστος, και σου δίνει τη χαριστική βολή. Μπαμ!
Τελικά όλα λειτουργούν ρολόι. Γιατί κάθετί που συμβαίνει, είναι φυσικό επακόλουθο κάποιου άλλου. Έχεις πολλή ανάγκη να εμπιστευθείς ξανά, και είναι σίγουρο πως αυτή την φορά δεν θα πέσεις έξω. Αλλά κάνεις λάθος. Και ούτε που θυμάσαι ποιό κατα σειρά λάθος είναι, γιατί έχεις πιαστεί πολλές φορές κορόιδο τελευταία. Είναι απαίσια αυτή η αίσθηση, αλλά είναι όλη δική σου...
Παραλίγο να πέσω στην παγίδα της κλαψιάρας χήρας. Είναι ένας δικός μου όρος που περιγράφει αυτόν που γυρνάει από δω κι από κει λέγοντας τον πόνο του. Κανένας όμως δεν ενδιαφέρεται για το τί πέρασες και το πόσο άσχημα σου φέρθηκαν. Μη σε σοκάρει αυτό, έτσι είναι τα πράγματα. Ο καθένας είναι για την πάρτη του. Το μόνο που θα σκεφτούν είναι, ότι είσαι ένα κορόιδο που όλοι εκμρεταλεύονται. Αν είσαι και γνήσιος γκαντέμης, μερικοί ίσως προσπαθήσουν να κάνουν το ίδιο. Και μετά ξυπνάς εκεί που λέγαμε πρίν, με την λέξη αξιοπρέπεια να φαντάζει ένα άπιαστο όνειρο. Ίσως και να μνη είναι βέβαια...
Η ζωή καμιά φορά είναι μαύρη κωμωδία. Κανείς δεν θα σκεφτεί να σε βοηθήσει να σηκωθείς όταν για κάποιο λόγο έχεις πέσει χαμηλά. Αντιθέτως, από το μυαλό τους περνάει πως έτσι θα περάσουν ευκολότερα από πάνω σου. Υπάρχει πολλή αδικία εκεί έξω, και αχαριστία. Είμαι εντάξει όμως με τον εαυτό μου, φέρθηκα όπως έπρεπε κι ας μου μοιάζω καμιά φορά με τον Λάκη τον Γλυκούλη. Δεν με θεωρώ αφελή, αλλά καμιά φορά ναι, πιάνομαι κότσος. Ούτε θύμα είμαι, αν και σε πολλές περιπτώσεις που δεν έπρεπε, έκανα τα μαλάκα. Νομίζω πως αρκεί που καταλαβαίνω μέσα μου τι γίνεται. Δεν είναι ανάγκη να κάνεις καβγά για να βρείς το δίκιο σου. Αν και ενίοτε θέλω πολύ να τα σπάσω όλα και να κάνω πολλή φασαρία.Φτάνει να ξέρεις πως εσύ, φέρθηκες καλά, και δεν έχεις να ντρέπεσαι για κάτι. Και φυσικά να είσαι πάντα ρεαλιστής. Μπορεί εσύ να ήσουν υπόδειγμα καλής συμπεριφοράς, αλλά σίγουρα δεν είσαι αυτό που όλοι ψάχνουν. Και ποιός είναι δηλαδή...
Όσο περνάνε οι μέρες και η κατάσταση δεν βελτιώνεται, η ζωή μου αρχίζει να μου θυμίζει Βραζιλιάνικο, και είναι πολύ ελεεινό. Όλο ίντριγκες και συνωμοσίες, τις οποίες παίρνω χαμπάρι τελευταία, και στις οποίες δεν έχω καμία όρεξη να συμμετάσχω. Και το μόνο που μου αρέσει να κάνω είναι να γράφω εδώ. Είναι όσο καταθλιπτικό μου φαίνεται? Το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγω εγώ είναι πως είμαι μια χαρά. Οι άλλοι το έχουν το θεματάκι και σίγουρα ο κόσμος έχει σοβαρό πρόβλημα. Τα πράγματα είναι ζόρικα και οι άνθρωποι δυσκολεύονται με τα νέα δεδομένα. Δεν πιστεύουν στην φιλία, και όσοι πιστεύουν την βάζουν σε δεύτερη, και σε τρίτη μοίρα. Οι σχέσεις οι αληθινές που είχαν παλιότερα οι άνθρωποι μεταξύ τους, εξαλείφθηκαν για πάντα. Τώρα, βολευόμαστε με ότι απέμεινε από τις αξίες που εκείνοι είχαν κάποτε...
Ο Βetoven δεν μου αρέσει καθόλου γιατί η κλασσική μουσική με τσιτώνει. Παρ'όλα αυτά όμως, έχω συγκρατήσει κάτι δικό του που είχα διαβάσει, και που είναι πραγματικά όμορφο: "Θέλετε να "έρθετε μαζί μου να επισκευθούμε τους φίλους μου, τους θάμνους και τα δέντρα? Αυτά δεν γνωρίζουν ούτε φθόνο ούτε προδωσία." Όταν κάποιος σε νοιάζεται πραγματικά, θα σου το πεί και θα σου το δείξει σε κάθε ευκαιρία. Γιατί ποτέ δεν λείπουν οι ευκαιρίες να δείξει κάποιος την ηθική του ποιότητα. Όσο δύσκολοι και αν είναι οι καιροί...