Fairytale gone bad...

To kaλοκαίρι που πέρασε ήταν για μένα νεκρός χρόνος. Δεν πήγα σε απίθανα πάρτι, δεν ήμουν κάθε μέρα κάτω από μια ομπρέλα στην παραλία, δεν γυρνούσα από το ένα καφέ στο άλλο, ούτε πήγα σε κάποια συναυλία. Διάβασα 4 ήσυχα βιβλία. Βγήκα λίγο και σκέφτηκα πολύ. Προσπάθησα να ξαναβρώ τον εαυτό μου.
Δεν θέλω να ξαναπάω στην σχολή αλλά δεν έχω επιλογή. Πρέπει να τελειώσω αυτό που άρχισα και θα το κάνω. Εντάξει, θα είναι ψέμα αν πώ πως δεν μου έλειψε τίποτα από κεί. Όχι καταστάσεις και αναμνήσεις, το ξεκαθαρίσαμε αυτό. Μου έλειψε ο εαυτός που ανακάλυψα πως είχα.
Eκεί ωρίμασα. Εκεί έκανα τις ηλιθιότητες που δικαιούμουν να κάνω και εκεί μετάνιωσα γι'αυτές. Και ήταν γαμάτα. Τώρα όμως έχω άλλα σχέδια. Θέλω να ψάξω να βρώ τί άλλο είμαι και δεν το ξέρω ακόμα. Θα δοκιμάσω ένα σωρό καινούρια πράγματα και αν δεν μου αρέσουν τα παρατάω. Άλλωστε αυτό είναι κάτι που το κάνω με απίστευτη ευκολία. Μακάρι να γίνονταν όλα τόσο εύκολα! Να μπορούσαμε να πούμε από τη μία στιγμή στην άλλη, τα παρατάω. Άστο να πάει, ξέχνα το! Εμ, εγώ δεν μπορώ....
Θα ήθελα να υπήρχε ένα κουμπάκι κάπου στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου, το οποίο να συνδεόταν με κείνο το μέρος του εγκεφάλου, που στοιβάζονται όλα τα κουτιά με τις αναμνήσεις μου. Να το πατούσα, και αυτό να πέρναγε ρεύμα σε ένα καλώδιο, που να συνδέεται με ένα σύστημα για να γυρίσει ένας διακόπτης, που να ωθούσε μια μπότα με χοντρή σόλα να δώσει μια ξεγυρισμένη κλοτσιά στο σωρό με το κουτιά που έχουν ετικέτα με όνομα "κακές στιγμές". Αυτά να σωριάζονταν κάτω μισάνοιχτα με όλα τα σκατένια περιστατικά να ποδοπατιούνται από άλλα, ευχάριστα, που περιμένουν στην ουρά για να ταξινομηθούν. Και όλα αυτά, xωρίς να πάρω είδηση. Αθόρυβα, σαν τα εντοιχισμένα πλυντήρια πιάτων της Wilpool.....
Θα μπορούσε βέβαια και να συμβεί κάτι πιο παραμυθένιο, γιατί είμαι και ρομαντική πανάθεμά με. Να ανακάλυπτα ένα βράδυ μέσα στο σεντόνι μου, μια μυστική πύλη για την πόλη των θαυμάτων. Θα χρειαζόταν να περπατήσω πολύ αλλά και μόνο στη σκέψη των θαυμάτων που θα αντίκρυζα εκεί, ούτε που θα μου περνούσε από το μυαλό να γκρινιάξω! Σίγουρα θα συναντούσα κάποιο πονηρό κουνάβι, που θα προσπαθούσε να με δελεάσει με λαχταριστά γλυκά, αλλά με απότερο σκοπό να μου αποσπάσει την προσοχή και να χάσω τον δρόμο. Έτσι δεν θα ανακάλυπτα ποτέ τα θαύματα. Εγώ όμως, πιστή στον στόχο μου, συνεχίζω να ψάχνω αγνοόντας τις κολασμένες λιχουδιές. Κάποια στιγμή, υποθέτω πως θα βρισκόμουν και σε κάποιο σταυροδρόμι. Βέβαια με το φυσικό χάρισμα του προσανατολισμού που έχω, θα έβρισκα το σωστό δρόμο με τη μία. Και τότε, αφού θα έχω περάσει όλες τις δοκιμασίες, θα έκανε την εμφάνησή της (επιτέλους!) και η περιβόητη καλή νεράιδα με το μαγικό ραβδάκι, να μου πραγματοποιήσει μία ευχή. Τι ευχή θα έκανα? Εrase it all bitch....!
Αλλα αυτό είναι που θέλω πραγματικά? Να πάψω να θυμάμαι όσα με στεναχωρούν? Ναι, θα ήταν πάρα πολύ βολικό, και πολύ οικονομικό επίσης να τα ξεχάσω όλα. Βλέπεις, η θετική μου ενέργεια έχει εξαλειφθεί, και χρειάζομαι ένα σκασμό λεφτά στη yoga για να την καλλιεργήσω ξανά. Σκέφτομαι όμως το ενδεχόμενο να γίνω λιγάκι πιο φιλόξενη και διαλακτική. Μιλάω για όλα αυτά που ήθελα να ξεφορτωθώ. Να μπορούσα άραγε να τους παραχωρήσω μια μικρή, δανεικη πάντα, σκοτεινή γωνίτσα μέσα στο μυαλό μου. Τουλάχιστον μέχρι να αποφασίσω την οριστική τους τύχη. Ακούγεται πολύ καλό για να είναι αληθινό και ακριβώς έτσι έχουν τα πράγματα. Δεν άλλαξα γνώμη για τίποτα. Όμως θα μπορούσα ίσως να τα αποθηκεύσω σε κάποιο μέρος του μυαλού μου, για να μην ξεχάσω ποτέ όσα συνέβησαν και όσα συνδέονται μαζί τους. Να υπάρχουν ρε παιδί μου, και να μπορώ να τα επικαλούμαι κάθε φορά που θα συσκέπτομαι με τον εαυτό μου, για να μην ξανακάνω τα ίδια λάθη, χωρίς όμως να τα αφήνω να επηρεάζουν την ζωή μου.
Επιμένω τόσο, γιατί είναι πολύ σημαντικά όλα όσα έμαθα από τις καταστάσεις που πέρασα. Τα μαθήματα που πήρα. Όπως για παράδειγμα ότι την εμπιστοσύνη δεν την μοιράζουμε από δώ κι από κει όπως κάνουμε με τις καραμέλες. Περιμένουμε την κατάλληλη στιγμή που ο άλλος θα μας δείξει πως την αξίζει. Κι αν αυτή η στιγμή δεν έρθει όσο κι αν το θέλουμε, δεν χάθηκε και ο κόσμος. Η εμπιστοσύνη δεν θα χαλάσει αν μείνει λιγάκι κλεισμένη μέσα σε κάποιο συρτάρι περιμένοντας τον επόμενο. Θα αυξάνεται, και θα είναι πολύ τυχερός αυτός που θα κερδίσει τελικά τέτοιο δώρο. Τι γίνεται όμως αν την χαρίσουμε σε κάποιον κι εκείνος την πετάξει? Χάνεται για πάντα? Στο υπερπέραν? (προς διερεύνηση......)