Χρόνια Πολλά.

Εντάξει, είπα ένα ψέμα. Δεν είπα όλα όσα με απασχολούν. Είναι και κάτι άλλο... Και αν είναι να πιάσω το σφουγγάρι και να αρχίσω να σβήνω, πρέπει να κάνω μια μίνι σύσκεψη με τον εαυτό μου για να δώ τι θα κρατήσω και τι θα πετάξω. Ας ξεκινήσω από κάτι στην τύχη λοιπόν...
Όλοι έχουμε φίλους. Μικροί, μεγάλοι, ωραίοι, άσχημοι.. Όλοι έχουμε βρεί κάποιον ή κάποιους με τους οποίους μοιραζόμαστε τις πιο μοναδικές στιγμές μας, περνάμε φοβερά, δεν φοβόμαστε να είμαστε ο εαυτός μας, βγάζουμε έξω τα άπλυτά μας και γελάμε παρέα... Και σύ έχεις. Είναι εκείνοι που η μαμά σου αποκαλοί "τύποι", και ο μπαμπάς σου κοιτάει με μισό μάτι... Ή μπορεί να είναι ο κολλητός σου τον οποίο η μαμά σου θέλει για γαμπρό και ο μπαμπάς σου θεωρεί "βουτυράκια"... Όπως και να έχει, ποιός μπορεί να ζήσει χωρίς φίλους? Και γώ είχα.
Θυμάμαι την πρώτη μου μέρα σε μια ξένη πόλη. Πήγα μια μεγάλη βόλτα με μια καλοσυνάτη και χαμογελαστή κοπέλα και μιλήσαμε για όλα. Σαν δυο κορίτσια που απλά θέλουν να τα πούν κάπου. Συζητήσαμε για τόσα πολλά που σχεδόν νόμιζα πως την ήξερα από πρίν. Για μια στιγμή σκέφτηκα, μια τέτοια φίλη ήθελα!
Ήταν και άλλη μια κοπέλα, την κοιτούσα να κάθεται στο πίσω θρανίο μια μέρα στο μάθημα και σκεφτόμουνα τι μεγάλα μάτια που έχει. Χωρίς να το καταλάβω, γίναμε τρείς. Μετά από κάποιους που ήρθαν και έφυγαν, μείναμε κάμποσες τρελές, που δεν έχει σημασία να πώ ούτε τα ονόματά τους, ούτε το πόσες ήμασταν. Πειραζόμασταν, με άλλες ταίριαζα απόλυτα και με άλλες όχι και τόσο, αλλά ποιός νοιάζεται? Αγαπιόμασταν, δεν αγαπιόμασταν? Περνούσαμε φανταστικά! Δεν υπήρχε μέρα που να μην βρεθούμε όλες μαζί, να πιούμε καφέ και γελάσουμε κουτσομπολεύοντας.. Ήμουν σίγουρη πως αυτή η παρέα θα ήταν, ίσως, το μόνο που θα μου έμενε από τα φοιτητικά μου χρόνια.. Θα συναντιόμασταν φυσικά όλες στους γάμους μας και θα συνομοτούσαμε, θα βαφτίζαμε η μια το παιδί της άλλης, δεν θα χανόμασταν ποτέ!
Τότε εγώ τώρα γιατι νιώθω χαμένη? Φτάνει μια παρεξήγηση να τα σβήσει όλα? Όχι δεν φτάνει. Τίποτα δεν μπορεί να φθείρει την πραγματική φιλία, ουτε καν να την κουνήσει από τη θέση της. Η πραγματική φιλία έχει τόσο βαθειές ρίζες, που φτάνουν ώς το κέντρο της γής. Έχει γέφυρες τόσο δυνατές και σταθερές που ενώνουν χωρίς δυσκολία, μακρινούς κόσμους και μακρινά μυαλά. Αυτές οι γέφυρες δεν κόβονται με τίποτα, όσο κι αν ροκανίσει κάποιος τις βάσεις τους. Αν είναι έτσι, τότε πώς μπορώ εγώ τώρα και σας σβήνω με το σφουγγάρι μου? Πώς μπορώ και γκρεμίζω με τα ίδια μου τα χέρια οτιδήποτε μας ενώνει, οτιδήποτε σας θυμίζει? Θα σου πώ, είναι τόσο απλό. Ήταν όλα μέσα στη φαντασία μου. Για μένα ήταν όλα έτσι όπως σου τα περιέγραψα. Τα είχα πλάσει όλα έτσι όπως θα ήθελα να είναι, έτσι όπως μου άρεσαν. Είμασταν κολλητές!
Ο καθένας έχει το μερίδιο της ευθύνης που του αναλογεί. Ποτέ δεν αρνήθηκα το δικό μου. Πείτε με πεισματάρα αν σας βολεύει. Ή και εγωίστρια. Δεν με πειράζει. Εγώ ξέρω πως μπορεί να αγάπησα πριν με αγαπήσουν, αλλά τουλάχιστον έφυγα πρίν με διώξουν... Και αυτό δεν είναι ούτε πείσμα, ούτε εγωισμός. Είναι αξιοπρέπεια. Και αν στη φαντασία μου είμαι τώρα στο λεωφορείο και έρχομαι να σας βρώ, όπως ακριβώς και πέρσυ τέτοια μέρα στα γεννέθλιά μου, δεν θα σας το παραδεχτώ ποτέ. Αυτό ίσως να είναι από πείσμα, ναι.
Eύχομαι να περάσω χαρούμενα γεννέθλια....