Άδειες μπαταρίες.

Είμαι άδεια. Αισθάνομαι πως ότι είχα να δώσω, αγάπη, τρυφερότητα, στοργή, τα έδωσα απλόχερα στο μέγιστο βαθμό και είμαι πια κενή. Τρομάζω όταν σκέφτομαι πόσο χρόνο μπορεί να μου πάρει για να εμπιστευθώ ξανά κάποιον και να τον αφήσω να με πλησιάσει. Πόσο λίγο ξέρουμε τελικά αυτούς που πιστεύαμε πως ξέρουμε καλύτερα και από την παλάμη του χεριού μας? Πόσο μπορεί να μας απομακρύνει κάποιος από τους ανθρώπους και πόσο μπορεί να μας εξουθενώσει η προδοσία? Επανήλθα εδώ γιατί μου έλειψε να γράφω. Το δοκίμασα και αλλού αλλά δεν πέτυχε. Και εδώ θα συνεχίσω. Σας ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια που βρήκα μπαίνοντας μετά από δυο χρόνια. Τα διάβασα με προσοχή. Καληνύχτα.