"Αράχνη στο στόμα"

"-δεν σε βλέπω πιά-
ανοίγω με το χέρι το ξύλινο συρτάρι
παίρνω μαχαίρι και πιρούνι
χωρίζω στα δυο τα ανάκατα γράμματα
της ασημένιας πιατέλας
και γράφω στη μέση:
-τί κάνουν όλοι αυτοί οι ξένοι στο σπίτι μου?-


Ακούς ομιλίες. Το δωμάτιο ξεχειλίζει από ζωηρές και χαρούμενες φωνές. Προσπαθείς να ξεχωρίσεις τις γυναίκες, τους άνδρες, τα παιδιά, μα μπερδεύεσαι. Δεν σε βοηθάει ούτε το φώς που είναι χαμηλό και σε αφήνει να δείς μόνο τις φιγούρες τους που περιφέρονται γύρω σου. Κάπου κάπου νιώθεις ένα τρυφερό και γεμάτο στοργή χάδι στα μαλλιά σου, μα δεν μπορείς να ψελλίσεις ονόματα πια... Το μυαλουδάκι σου είναι τόσο κουρασμένο. Σε βλέπω να σηκώνεις αργά και εξεταστικά το χέρι σου και να ψηλαφίζεις το προσωπό σου. Σαν να μην το θυμάσαι πια. Σαν να ακουμπάς μια ανέκφραστη μάσκα. Οι βαθειές ρυτίδες κάτω από τα δαχτυλά σου δεν σου είναι γνώριμες. Το κατεβάζεις πάλι. Οι φωνές και οι κουβέντες τραβούν πάλι την προσοχή σου. Γυρνάς το κεφάλι τριγύρω με ένα αχνό χαμόγελο, σαστισμένα... Ποιά είναι αυτα τα παιδιά που γελούν? Γιατί σου φαίνονται γνωστές οι φωνούλες τους μα δεν τις αναγνωρίζεις? Φοβάσαι λιγάκι μα η ζεστασιά που νιώθεις είναι αρκετά παρήγορη... Ένα όμορφο σάλι στολίζει τους ώμους σου. Νιώθεις την αγάπη και την φροντίδα γύρω σου μα τα μάτια σου είναι θολά και αδύναμα... Λές και είναι όλα -ονόματα, πρόσωπα, χρώματα, εικόνες-ανακατεμένα πάνω σε μια ασημένια πιατέλα μπροστά σου. Όχι, δεν αναγνωρίζεις κανέναν.
-Τι κάνουν όλοι αυτοί οι ξένοι στο σπίτι μου?-