Η βασίλισσα της μελαγχολίας

Καθισμένη σε μια πολυθρόνα στην υποδοχή του πλοίου, ήταν σαν να φώναζες με την σιωπή σου πως μια ζωή στο περιθώριο και την αφάνεια, την αξίζεις πια αυτή τη θέση. Σε κοινή θέα, σε μια άκρη του δωματίου, για να μπορούν όλοι να δουν που σε οδήγησε η μοναξιά σου. Το λεπτό σου σώμα αναπάυεται μεγαλόπρεπα όπως έχεις ανεβάσει τα πόδια σου πάνω στο κάθισμα. Είσαι κουλουριασμένη μα και τόσο αδύνατη που βολεύεσαι μια χαρα στον μικροσκοπικο σου θρόνο. Βασίλισσα της Μελαγχολίας θα σε ονομάσω. Το χλωμό δέρμα κάτω από τα μάτια σου έχει σκουρύνει -μώβ μου φαίνεται από δώ που στέκομαι και σε παρατηρώ- από την αυπνία και τις καταχρήσεις. Ναρκοτικά, τσιγάρο, ποτό και ποιός ξέρει τι άλλο... Κοντά σου στέκονται και συζητούν χαμηλόφωνα 3-4 προστάτες. Που σε πάνε? Κάπου καλύτερα? Ποιός νοιάστηκε τι είναι καλύτερα για σένα? Μάλλον ποτέ κανείς δεν μπήκε στον κόπο να σε ρωτήσει. Αδύναμη όπως ήσουν πάντα, έπαιρναν οι άλλοι τις αποφάσεις στην θέση σου. Όμως τι σε οδήγησε ώς εκεί? Ποιούς δαίμονες προσπάθησες να νικήσεις ζητόντας βοήθεια από σκόνη και σύριγγες? Δεν έχουν όλοι την ίδια δύναμη μέσα τους θα μου πείς... Και σύ φαίνεσαι αδύναμη τώρα, και παραδομένη στη μοίρα σου. Δεν με ξεγελάς όμως. Ίσως να μην κατάφερες να επιβληθείς στους καπνούς που έκαναν τα πολύχρωμα όνειρά σου εφιάλτες, μα τώρα έστω και σε ένα μικρό δωμάτιο σαν αυτό, σε βλέπω να επιβάλεις αυταρχικά την παρουσία σου. Με μάτια κλειστά, και χείλη σφραγισμένα Βασίλισσα της Μελαγχολίας. Μέσα σου κρύβεις τη δύναμη...