Δευτέρα 31 Αυγούστου 2009

Συγχωρώ ή παραβλέπω?

Το ερώτημα είναι: συγχωρώ ή παραβλέπω?
Μήπως το μυστικό τελικά κρύβεται κάπου αλλού και όχι μέσα σε μια από αυτές τις δυο έννοιες? Μήπως θα πρέπει απλά να παραδεχτούμε την ανθρώπινη φύση που χαρακτηρίζει κάθε άνθρωπο και όχι μονάχα εμάς τους ίδιους? Ίσως, θέλω να πω ίσως, το μυστικό να κρύβεται στη λέξη "αποδέχομαι"...
Η υπεροψία είναι αυτή που δεν μας αφήνει να δούμε καθαρά πως κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα στα λάθη. Εξάλλου τα λάθη είναι ανθρώπινα. Όπως δέχεσαι τους ανθρώπους που βρίσκονται γύρω σου πακέτο με τα ανθρώπινα λάθη τους, έτσι φυσικά σε δέχονται και εκείνοι. Γιατί κανένας δεν έχει το αλάθητο. Και αν πιστεύεις πως σε κρατούν κοντά τους απλά επειδή δεν τους απογοητεύεις ποτέ, και αν θεωρείς πως είσαι υπόδειγμα φίλου-συντρόφου-συνεργάτη-κόρης/γιού, μπορεί να κάνεις και λάθος. Σκέψου για μια στιγμή το ενδεχόμενο, παρόλο που συχνά τους απογοητεύεις, να μην σου το λένε γιατί απλά δέχονται ότι και σύ έχεις αδυναμίες. Αν αποφασίσεις να σβήσεις οτιδήποτε περριτό υπάρχει στον πίνακά σου, όπως έκανα και εγώ, μην κάνεις το λάθος να κρίνεις τους άλλους πολύ αυστηρά, υπεροπτικά. Ο Βismarck είχε πεί πως μπορεί ο έρωτας να είναι τυφλός, η φιλία όμως πολλές φορές κάνει πως δεν βλέπει. Ήταν πολύ εύκολο να πέσω στην παγίδα να σκεφτώ πως κανένας δεν είναι αρκετά καλός για μένα. Με την ίδια λογική όμως, θα μπορούσα να μην είμαι ούτε και εγώ αρκετά καλή για κανέναν άλλον. Έβαλα τα δυνατά μου να καταστρώσω ένα ρεαλιστικό σχέδιο, και να ξεφορτωθώ, όχι ότι θεωρώ κατώτερό μου, αλλά ότι με στεναχωρεί και με πληγώνει. Είναι όμως όλα θέμα στρατιγηκής? Νομίζω πως θέματα σαν και αυτό, θα πρέπει να τα αντιμετωπίζει κανείς με βάση τα συναισθήματα και όχι το μυαλό. Πρόλα αυτά θα πρέπει να είμαστε ρεαλιστές. Δεν γίνεται να απαιτείς από τους άλλους τα πάντα! Εσύ και γώ, μπορεί να τα δίνουμε όλα αν έτσι θέλουμε. Όχι όμως και να ορίζουμε πόσο ακριβώς κοστίζει το καθένα από αυτά και να περιμένουμε από τους άλλους το ακριβές αντάλλαγμα!
Όλες οι σχέσεις που κάνουμε καλύπτουν ορισμένες ανάγκες μας. Σχέσεις φιλικές, ερωτικές, επαγγελματικές, οικογενειακές. Όταν μια σχέση είναι καλή, σε καλύπτει σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό και η αίσθηση πληρότητας τα κάνει όλα να μοιάζουν ιδανικά. Καμιά σχέση όμως, σε όποια κατηγορία και αν ανήκει, δεν μπορεί να καλύψει το 100% των αναγκών σου. Ποτέ καμία σχέση δεν γίνεται να σε καλύψει απόλυτα. Όλες οι σχέσεις έχουν μικρά παραθυράκια που ενίοτε μπάζουν νερά. Είναι στο χέρι μας, και ανάλογα με το ποσοστό κάλυψης που λέγαμε και πρίν, να τα μπαλώνεις και να προχωράς. Έρχονται λοιπόν περίοδοι που ανέχεσαι, μαλώνεις, φωνάζεις, λατρεύεις, αγανακτείς, απομακρύνεσαι, επιστρέφεις. Πρέπει να έχεις όμως μακρινή συγγένεια με την Μητέρα Τερέζα για να δίνεις τα πάντα χωρίς να περιμένεις ανταλλάγματα. Έχεις....?
Κάθε σχέση με έναν άνθρωπο, είναι μοναδική. Δεν απαναλαμβάνεται με κανέναν άλλον. Σε κάθε σχέση, είσαι εσύ απέναντι στον άλλον και σας ενώμει κάτι το μοναδικό, μια ιδιαίτερη ενέργεια. Και φυσικά όλοι θέλουμε από τις σχέσεις μας, σχέσεις πάσης φύσεως, να μας προσφέρουν ισορροπία, δύναμη και να είναι ιδανικές. Πώς θα συμβεί όμως αυτό αν παραβλέπουμε? Αν μειώνουμε τις απαιτήσεις μας? Μήπως λοιπόν τελικά, η μόνη σχέση που μπορεί να μας καλύψει 100%, η μόνη σχέση που μπορεί να ικανοποιήσει όλες τις ανάγκες μας, η μόνη σχέση που δεν θα αφήσει ποτέ κανένα παραθυράκι για νερά που ίσως τελικά βουλιάξουν το πλοίο, να είναι η σχέση μας με τον εαυτό μας?
Η πεποίθηση πως μπορεί κανείς να κουμαντάρει τα πάντα, με κάνει να γελάω. Ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις τι εξέλιξη, και το πιο σημαντικό τι κατάληξη θα έχει το κάθετί, όσο δεν κάνεις μόνος σου τους κανόνες, τις εξαιρέσεις και τις παραβάσεις των κανόνων. Είμαστε άνθρωποι, και έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους. Ανθρώπους διαφορετικούς από εμάς, με άλλους φόβους, άλλες αδυναμίες και άλλες δυνάμεις. Όταν δέχεσαι κάποιον, δέχεσαι όλο το σύνολο. Το πακέτο που ο καθένας έχει πάντα μαζί του γιατί πολύ απλά βρίσκεται μέσα μας. Απλά καμιά φορά όλοι μας δειλιάζουμε όταν συνειδητοποιούμε το πόσο περίπλοκοι γίνονται οι άλλοι και το πόσο περίπλοκοι μπορούμε να γίνουμε και εμείς οι ίδιοι. Υπάρχουν άνθρωποι με μεγαλείο ψυχής, που προσφέρουν απλόχερα. Είναι όμως και κάποιοι άλλοι που δίνουν μόνο για να πάρουν και μόνο όταν το αντάλλαγμα είναι σίγουρο. Ίσως αυτοί να είναι που προορίζονται για όλα τα μικρά πράγματα. Όσο αφορά τώρα τον εαυτό μας, μόνο τις δικές μας αντιδράσεις μπορούμε να υπολογίσουμε επακριβώς. Τις δικές μας αδυναμίες, τη δική μας αγάπη, και γεναιοδωρία. Κάθε άνθρωπος μας προσφέρει κάτι διαφορετικό, από κανέναν δεν μπορείς να τα έχεις όλα. Από τον εαυτό σου και μόνο μπορείς να απαιτείς τα πάντα. Αυτό είναι όμως από μόνο του μια άλλη, μεγάλη ιστορία.....

2 σχόλια:

  1. Ivristis edw...h alliws Zia an me thymasai hehehehehehe
    sou dinw ena kommataki n akouseis pou einai poly sofo...
    epeidh den mporesa na sto kanw copy edw grapse sto youtube time has changed rapsodos... kai akouse to...leei polla

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Re su Zia, den to vrisko gmt.. Sou to eipa kai sto thl, efaga ton kosmo! :-(

    ΑπάντησηΔιαγραφή