Hγουμενίτσα 2005-2009

Σε ένα μήνα από τώρα, ή μάλλον λιγότερο τώρα που συνειδητοποιώ πόσο έχει ο μήνας, πρέπει να χωρέσω το τριάρι μου σε κούτες... damn! Ο Σπύρος μου είπε: "μαζί θα μαζεύουμε και μαζί θα κλαίμε" ή κάπως έτσι... Περιοδικά, κάρτες, φωτογραφίες, πραγματάκια, κουτάκια, σκατάκια και ένα σωρό μαλακιούλες θα τα βολέψω... Τις αναμνήσεις και τις εικόνες πως να τις πακετάρω οέο?? Το παίρνω στο χαλαρό γιατί αλλιώς δεν παλεύεται η κατάστασις. Όλα με χιούμορ ώς την τελευταία στιγμή.
Πότε ήρθα εγώ εδώ? 2005. Δεν είχα σκοπό να' ρθώ και τώρα δες με που δεν ξέρω πως θα φύγω... Ειρωνικό... Όποτε ακούω αυτό το "...και πώς γουστάρω, κάτι απογέματα με καφέ και τσιγάρο..." με πιάνει κάτι χειρότερο από κρίση μέσης ηλικίας και εμμηνόπαυση ταυτόχρονα... Πώς έχω γίνει έτσι ρε πούστη? Ήμουν ένα μπουμπουκάκι όταν ήρθα εδώ, χαχαχα, και νιώθω πως σε 4 χρόνια τα έζησα όλα. Χαρές με φίλους, γέλια κάτι ζεστά βράδια σε μπαλκόνι, μεθύσια και χανγκόβερ την επομένη, κλάματα για χαζές καψούρες, άδειες τσέπες, την τυρόπιτα της Βέτας (huge experience!), τάβλακι στο τεί, βαρεμάρες, μαυρίλες, στεναχώριες, γέλια που ακούγονταν μέχρι 2 τετράγωνα πιο κάτω...
Τώρα ψάχνουμε για μεταφορικές... Τελικά μεγάλο πράμα η φοιτητική ζωή. Δέθηκα. Θυμάμαι την Βέτα να με λέει "χρυσούλι μου", την Κατερίνα όλο να γελάει, την Άννυ να φτιάχνει ομελέτα φούρνου και μένα στην κοσμάρα μου (πρωτότυπο...) Ξέρω πως δεν είμαι η μόνη που τα σκέφτεται αυτά. Όλες πονάτε μέσα σας, και σίγουρα έχετε και άλλους λόγους που δεν είναι της παρούσης. Πιστεύω πως ακόμα και μετά από χρόνια θα θυμάμαι τον "γέρο της εστίας" και θα λύνομαι στα γέλια! (you psyco freak!!!) Όπως θα θυμάμαι και κάτι τινγκαρισμένα τασάκια με αποτσίγαρα, το τεράστιο good morning στον καθρεύτη του μπάνιου μου με πράσινο μολύβι ματιών, τις αφίσες από τις αγαπημένες μου ταινίες σε κάθε σπιθαμή τοίχου σε αυτό το σπίτι, τους παρανοικούς σπιτονοικοκύρηδες, τα μπάσταρδα κουνούπια που πιο λυσσασμένα δεν υπάρχουν πουθενά (αλήθεια λέω!), και τόσα άλλα.....
Εδώ πάνω άρχισα να φοράω ότι μου κατέβει στο κεφάλι και να λέω "δε γαμιέται, ποιός θα με ξαναδεί μετά που θα φύγω?"
Εδώ κόλλησα με τα hands free και δεν μπορώ να τα βγάλω πια από τα αυτιά μου, καθότι μένω μακριά από το τει και κάπως πρέπει να κάνω τον ατέλειωτο ποδαρόδρομο να φαίνεται λιγότερο μαρτύριο... Ναι! εδώ ήταν που ήπια πρώτη φορά υποβρύχιο ΚΑΙ μπόμπα και μετά ξερνούσα ενώ ορκιζόμουν "ποτέ ξανά". Εδώ πάτησα και τον όρκο μου. Εδώ, εδώ εδώ...
Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ πώς υπάρχει καθηγητής που θα φώναζε "ω ρε πούστη μου!" κρατόντας το κεφάλι του με απελπισία, μετά απο ένα σωρό μπούρδες που του αράδιασαν οι βαριεστημένοι φοιτητές... Όπως και καθηγήτρια που θα με ρωτούσε "γιατί κλαίς?" και θα έβλεπα στα μάτια της πως δεν ρωτάει από υποχρέωση, αλλά από αληθινό και ανθρώπινο ενδιαφέρον. Δεν φανταζόμουν πως θα μου έδιναν παγοθήκη με λιωμένο πάγο και απτόητη, καφετιά κατσαρίδα να επιπλέει εντός και θα μου έλεγαν: "πάρτο και καν'το ότι νομίζεις...!" το πρώτο μου βράδυ στην δουλειά. (όχι, το θεματάκι με τα ζωύφια το είχα ανέκαθεν, δεν έχει να κάνει με αυτό το ατυχές περιστατικό!)
Φέρνω καμιά φορά στο μυαλό μου εκείνες τις souper douper θεοτικές downήλες που μας έπιαναν ταυτόχρονα με τον Τζίμη Μπακόπουλο, και καθόμασταν χάμω στο άδειο δωμάτιο, καπνίζαμε black devil (jesus christ....) και ακούγαμε με θρησκευτική ευλάβια, προσπαθόντας να καταλάβουμε τί σκατά θέλει να πεί ο ποιητής στα τραγούδια των red hot chily peppers. Και μετά βάζαμε τσίτα black eyed peas για να οξυγονοθεί πάλι ο καημένος αυτός εγκέφαλος... Θυμάσαι ρε Αγνή? Που θα τα ξαναζήσουμε αυτά ρε? Ίσως σε κάποια άλλη ζωή, αν υπάρχει ή σε κάποιο όνειρο τη νύχτα, αποσπασματικά και χωρίς να θυμόμαστε τίποτα το επόμενο πρωί. Μόνο ένα ανεξήγητο χαμόγελο στα χείλη θα υπάρχει, υποσυνείδητα i guess...
Δηλώνω σε όσους διάβασαν μέχρι εδώ πως δεν την παλεύω κάστανο να συνεχίσω την απαρίθμηση των αναμνήσεων της φοιτητικής μου ζωής γιατί είμαι ευσυγκίνητη και θα αρχίσω να κάνω σαν βλαμμένο σε λίγο... Ίσως να συνεχίσω some other time, ίσως και όχι. Έτσι κι αλλιώς όσα και να πώ, τα συναισθήματα δεν αλλάζουν. Μόνο η θλίψη θα μεγαλώνει όταν θα είμαι πλέον αλλού και θα διαβάζω ξανά αυτές τις γραμμές. Λένε: "Mην λυπάσαι που τελείωσε. Να χαίρεσαι που συνέβει..." Είμαι τρελή από χαρά που συνέβει. Ούτε μια στιγμή από τα τέσσερα αυτά χρόνια δεν θα αφήσω να χαθεί από την μνήμη μου...