«Λοιπόν, εγώ θα ήθελα ως πτώμα να επιπλέω στο νερό, με ένα κόκκινο σύννεφο για φόρεμα και πολλά τριαντάφυλλα.»
Αυτή η σκέψη της φάνηκε πολύ ρομαντική. Πάντα φοβόταν τη θάλασσα και το βαθύ σκοτεινό νερό, αλλά αυτό θα το έκανε ευχαρίστως. Έκλεισε τα μάτια και φαντάστηκε πως είναι ντυμένη με ένα κατακόκκινο φόρεμα φτιαγμένο από σύννεφο. Σχεδόν ένιωσε το δροσερό νερό να της χαϊδεύει το δέρμα και να μουσκεύει το ύφασμα. Όχι όμως και τριαντάφυλλα! Τα τριαντάφυλλα είναι το πιο συνηθισμένο λουλούδι του κόσμου και δεν εντυπωσιάζει πια κανέναν. Τότε θυμήθηκε.
Γύρισε πίσω σε ένα μακρινό βράδυ, και περπάτησε ξανά σε κείνο το σκοτεινό δρομάκι. Και ήρθε εκείνος με τα όμορφα χέρια του και με τα μεγάλα του μάτια και της χάρισε το ομορφότερο λουλούδι. Αυτό που θα ταίριαζε τέλεια στην εικόνα της γυναίκας με το κόκκινο φόρεμα που επιπλέει γαλήνια στο νερό. Διάσπαρτα κλαδάκια Ανοιξιάτικου εδώ κι εκεί που γεμίζουν τον αέρα με το υπέροχο, απαλό άρωμα τους. Άψογο. Το δικό της κλαδάκι, αυτό που της είχε χαρίσει εκείνος, έμεινε για χρόνια φυλαγμένο ανάμεσα στις σελίδες του ημερολογίου της, ξερό πια.
«Πόσο μ’ αρέσει να κοιμάμαι μαζί σου!» Μουρμουρίζει, πριν γυρίσει πλευρό και αρχίσει να ροχαλίζει.
Μερικές φορές λέει:
«Αν θέλεις παιδιά, σε παντρεύομαι αμέσως.»
«Εγώ όμως δεν σε παντρεύομαι.» του απαντώ.
«Και εκείνον? Θα τον παντρευόσουν?»
Ένα ναι, βγαίνει από το στόμα μου και θέλει από ντροπή να γυρίσει πάλι μέσα, πολύ βαθιά, στην πιο σκοτεινή γωνιά της καρδιάς μου. Γιατί δεν θα μπορέσω ποτέ να τον παντρευτώ. Γιατί το πολύ πολύ να σταθεί κάποια στιγμή αμίλητος με την ξανθιά σύντροφο του πάνω από τον τάφο μου.
Της Βασιλικής πάντα της άρεσε να διαβάζει. Τα πάντα, οτιδήποτε έπεφτε στα χέρια της. Περιοδικά, μελαγχολικά ποιήματα, ανούσια πολιτικά άρθρα σε εφημερίδες, κριτικές μουσικής, λογοτεχνικά βιβλία, ακόμα και παιδικά παραμύθια. Συνήθιζε να φαντάζεται πως είναι εκείνη ο συγγραφέας του κάθε έργου ή ακόμα καλύτερα πως ήταν γραμμένο για εκείνη. Άλλοτε προσπαθούσε να βιώσει τα συναισθήματα κάποιου ποιητή τις στιγμές της δημιουργίας ή να δει όσα βλέπει κάποιος μυθιστοριογράφος με τη φαντασία του.
Εκείνο το απόγευμα είχε πολύ κρύο και το δέρμα στο πρόσωπό της είχε παγώσει. Έβαλε τα χέρια στις τσέπες του παλτού της και κάθισε στο παγκάκι περιμένοντας το λεωφορείο. Ήταν χαμένη στις σκέψεις της, όταν παρατήρησε το βιβλίο που ήταν παρατημένο δίπλα της. Από κάποιον σίγουρα θα είχε παραπέσει. Το κοίταξε για μερικά δευτερόλεπτα και σκέφτηκε πως έχει πολύ όμορφο εξώφυλλο. Πορτοκαλί αποχρώσεις, φθινοπωρινές, και ένα-δυο λουλούδια. Το πήρε στα χέρια της. Ας πέθαινα από έρωτα, έγραφε. Πόσο δυνατά και πόσο απόλυτα μπορεί να αγαπήσει κάποιος, ώστε να φτάσει στο σημείο να θελήσει να πεθάνει για να προφυλάξει από τη φθορά του χρόνου το συναίσθημα αυτό, και να το κρατήσει για πάντα μέσα του αναλλοίωτο και αγνό!
Το λεωφορείο φάνηκε στο βάθος του δρόμου. Θα το άφηνε εκεί το βιβλίο, σίγουρα ο ιδιοκτήτης του θα επέστρεφε και θα το αναζητούσε, δεν αφήνει κανείς ένα βιβλίο να χαθεί έτσι. Από την άλλη, κάτι την έσπρωχνε να το κρατήσει, να το διαβάσει. Το λεωφορείο σταμάτησε μπροστά της και η πόρτα άνοιξε. Έριξε το βιβλίο στην τσάντα της και μπήκε μέσα. Δεν είχε καθόλου κόσμο, έτσι κάθισε πίσω στις τελευταίες θέσεις και άνοιξε το βιβλίο στην πρώτη σελίδα.
«Αυτός όμως είπε….»
«Τι;»
«….Ότι πριν από μένα δεν ήξερε τι θα πει ζωή.»
Μόλις διάβασε αυτές τις λέξεις τα μάτια της γέμισαν δάκρυα, και γύρισε πίσω. Πολλά χρόνια πριν…
